Search Results for: พระเอกใจร้าย

คำว่า ‘บุญคุณ’ พรากทุกอย่างไปจากเธอ แต่เพียงเท่านั้น ‘เขา’ ยังไม่สาแก่ใจ “รังเกียจฉันงั้นหรือ ฉันเป็นผัวคนแรกของเธอเลยนะ” หญิงสาวน้ำตาซึมเมื่อเขาจี้จุด ก่อนที่ปราณจะใช้สองมือง้างแขนทั้งสองข้างของเธอออก แล้วกดลงกับเตียง

อรุณฉาย…เด็กหญิงผู้สูญเสียทั้งบิดา มารดา ด้วยอุบัติเหตุพร้อมกัน เหลือทวดชราเพียงคนเดียวที่เป็นญาติ เด็กหญิงต้องเข้าไปอยู่ในบ้านของเพื่อนบิดา มารดา เพื่อเรียนต่อ เมื่อเจริญวัยขึ้น ในคืนหนึ่ง ลูกชายเจ้าของบ้านได้เข้ามาข่มเหงรังแกเธอ

‘มีเพียงความ ‘เสน่หา’ ทว่าไร้ ‘ความรัก’ ในหัวใจ วันที่เธอตัดสินใจเดินออกไป หัวใจที่บอบช้ำดวงนั้น… ก็ไม่เคยหวนกลับมาหาเขาอีกเลย’ “ไม่ได้นะคะ นี่ใกล้เวลามื้อเย็นแล้ว มิ้นท์ต้องไปช่วยงานในครัว เดี๋ยวจะมีคนสงสัยเอาได้” “อย่าลีลาน่า ถอดออกได้แล้วเสื้อผ้าน่ะ ฉันไม่ได้มาแก้ผ้ารอให้เธอสร้างอารมณ์หรอกนะ”

“พี่เพิ่งรู้ว่าเธออยากเป็นเมียพี่” คิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไรให้พลอยบุษย์หมดความอดทน แล้วไปหย่ากับเขาแต่โดยดี ชายหนุ่มก็แสยะยิ้ม จากที่เคยลากเคยดึง ก็กลายเป็นไล่ต้อน เธอรู้แน่ว่าเขาเปลี่ยนแผน พอเขาก้าวเข้าไปหา พลอยบุษย์ก็ชักถอยหลัง ในที่สุดก็ไปจมมุมที่ผนังห้องครัว เห็นจนตรอกอย่างนั้น มินทร์ยิ่งได้ใจ

“คุณภัค” หญิงสาวเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด แต่กลับไร้เสียงตอบรับจากอีกฝ่าย เธอคิดว่าเขาคงหลับไปแล้ว จึงค่อยๆ ขยับร่างเข้าไปโอบกอดแผ่นหลังกว้าง แต่ชายหนุ่มกลับแกะมือเรียวของเธอออกให้ห่างกาย แสดงถึงความรังเกียจ จนทอฝันถึงกับทำหน้าเจื่อนๆ

เธอคือผู้หญิงไร้ค่าสำหรับเขา เขาคือซาตานร้ายสำหรับเธอคอยแต่ทำให้เธอเจ็บปวดเสียใจ

“ถอดเสื้อผ้าแล้วเข้ามาอาบน้ำด้วยกันในห้อง” คนตัวโตกอดอกทำท่าเคร่งขรึมแล้วออกคำสั่ง “ไม่ค่ะ ฉันยังไม่อยากอาบ” “แต่นี่มันสองทุ่มแล้วนะ และก็เป็นคืนเข้าหอด้วย” “คุณอยากอาบก็อาบเองสิคะ” “ฉันจะมีเมียไปทำไม ถ้าต้องอาบน้ำเอง”

“ถ้าจะกลับเอาป่านนี้ ทำไมไม่นอนค้างกับมันซะเลยล่ะ!” คำถากถางนั้นได้ผลเมื่อร่างบอบบางชะงักก่อนจะหันกลับมาให้คำตอบ “ข้าวกับบีมเราเป็นเพื่อนกัน และการที่ข้าวจะแวะไปหาเพื่อนบ้าง ข้าวก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน!”