เล่ห์รักกับดักเสน่หา – โมริน
‘มีเพียงความ ‘เสน่หา’ ทว่าไร้ ‘ความรัก’ ในหัวใจ
วันที่เธอตัดสินใจเดินออกไป
หัวใจที่บอบช้ำดวงนั้น…
ก็ไม่เคยหวนกลับมาหาเขาอีกเลย’
พอถึงประตูห้องนอน หญิงสาวหันหลังไปมองชายหนุ่ม
“มีอะไรคะ”
“ก็ถ้ารู้ความหมายแล้วจะมาถามทำไป…เปิดประตู!”
“ไม่ได้นะคะ นี่ใกล้เวลามื้อเย็นแล้ว
มิ้นท์ต้องไปช่วยงานในครัว เดี๋ยวจะมีคนสงสัยเอาได้”
ชัชรวีร์ สั่งเสียงรอดไรฟัน แววตาเขาน่ากลัว
จนเธอต้องยอมศิโรราบทำตามคำบัญชา
พอเข้ามาในห้อง เมธาวีก็วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือ
แล้วเดินไปนั่งบนปลายเตียงนอนขนาดสามฟุต
มองดูชัชรวีร์ถอดเสื้อสูทแล้วขว้างมันออกไป
จากนั้นก็ปลดกระดุมข้อมือออกทีละข้าง ตามด้วยปลดประดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด
“อย่าลีลาน่า ถอดออกได้แล้วเสื้อผ้าน่ะ
ฉันไม่ได้มาแก้ผ้ารอให้เธอสร้างอารมณ์หรอกนะ”
มือน้อย ๆ แกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ด
ชัชรวีร์มองตาขวางเมื่อไม่พอใจกับบางอย่าง
“อ้อ เดี๋ยวนี้ไม่ใส่เสื้อซ้อนข้างในแล้วเหรอ เกาะอก
เสื้อกล้ามตัวเล็ก ๆ ไปไหน ทำไมไม่ใส่ แล้วนี่มาใส่เสื้อชั้นในตัวเดียว
ไอ้พวกผู้ชายมันไม่มองกันจนหนำใจเลยหรือไง”
“ใครอยากมองก็มองไปสิคะ มิ้นท์ห้ามสายตาพวกเขาได้หรือไงกันล่ะ”
“เดี๋ยวนี้ยอกย้อนจังเลยนะแม่คุณ เธอย้อนดูสถานภาพของเธอซิ
ใครมันที่เป็นคนออกคำสั่งกับเธอได้ มอง!”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกใหญ่ รีบมองไปที่คนตัวใหญ่ทันที
“มองแล้วตอบฉัน”
“คุณชัชค่ะ”
“ดี! แล้วจงจำเอาไว้ซะ ว่าที่เธอมีเงินเรียน เงินใช้
มีที่ดี ๆ ให้ซุกหัวนอนมันเป็นเพราะผัวคนนี้”
“คุณไม่ใช่ผัว แต่เป็นแค่เจ้านาย”
เธอเถียง ชัชรวีร์ทำหน้าไม่สบอารมณ์แล้วเดินเข้าไปกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นมา
“เอากันมาเป็นปี ๆ ไม่ใช่ผัวเธอ แล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ หืม?”
สายตาชัชรวีร์มองดูหน้าอกของ เมธาวี แล้วกลืนน้ำลายลงคอ
อารมณ์ที่มีกำลังเดือดประทุ
“จำเอาไว้นะ ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ มันมีสิทธิ์ในตัวของเธอทุกอย่าง
เธออยากได้ค่าเทอมฉันก็หาให้ อยากเรียนฉันก็ส่งเสีย
ให้เงินใช้เดือนละเป็นหมื่นสองหมื่น แต่ยังไม่รวมทริปเวลาเอากันอีกนะ
เธอก็รู้ว่าฉันมันจ่ายหนักแค่ไหน”
เมธาวีน้ำตาไหล
“ถ้าเลือกได้..”
“เธอเลือกไม่ได้!”
เขาย้ำ แล้วผลักร่างของเธอลงไปที่เตียงจนกระเด้งขึ้นมาด้วยแรงอัดสปริงของเตียง
