ความสวยงามของฟ้าลิขิต (นิยายจีน) – รอยทราย
“เมี่ยวอิน ข้าช่วยนะ”
ปิงฉิน ถูพื้นเรือนแล้วจึงเข้ามาช่วยนาง ทั้งสองดูสนิทสนมกันมาก
ทำไปคุยกันไปและมีรอยยิ้มตลอดเวลา เลี่ยงจิน หันไปมองท่าทีบุตรชาย
พบว่า ซือโฉว เห็นทุกอย่าง แต่กลับไม่มีอาการหึงหวงอะไรอย่างที่ควรจะเป็น
“เมี่ยวอิน…”
สีหน้าของนางดูซีดลง ทั้งยังนิ่วหน้าเจ็บปวด ก่อนจะหอบหายใจถี่ขึ้น
ปิงฉินตกใจรีบวางผ้าและประคองนางไว้
“เมี่ยวอิน!”
ปิงฉิน ประคองนางให้นั่งลง ซือโฉวรีบลุกมาดูทันที
“เกิดอะไรขึ้น”
“เมี่ยวอินแพ้ฝุ่นขอรับ นางจะหอบหากเจอฝุ่นที่มากเกินควร”
ปิงฉินหันมาตอบ ก่อนหันไปสนใจนาง แม่บ้านจื้อรีบเข้ามาคลีพัดพัดให้
“ไหวหรือไม่เจ้า เอาอย่างไรดี ไปโรงหมอเถิด”
“คะ…คือ…”
เมี่ยวอินจะปฏิเสธ แต่ดวงตาของนางเริ่มจะปิดลง อาการก็แย่อย่างไม่เป็นใจ
“ปิงฉิน เจ้าพานางไปโรงหมอในตลาดเถิด ข้าจะให้บ่าวพาไป
ไม่ต้องกังวลค่ารักษา ประเดี๋ยวข้าตามไปจัดการให้ รีบไปขึ้นรถม้าหน้าเรือน เร็ว!”
ปิงฉินรีบอุ้มเมี่ยวอินขึ้นมาก่อนจะตรงไปยังรถม้าที่บ่าวชายจอดอยู่หน้าเรือนทันที
ซือโฉวมองตาม เมื่อเห็นรถม้าเคลื่อนออกไปแล้วจึงหันกลับมา
แต่ต้องชะงักเมื่อพบบิดากำลังจดจ้องมองมาด้วยสายตาดุดัน
“ท่านพ่อ…”
“อันที่จริงเจ้าควรจะไปส่งนางที่โรงหมอมากกว่าออกคำสั่ง
ดูปิงฉินจะห่วงใยนางมากกว่าเจ้า ข้าคิดว่าปิงฉินเสียอีก ที่ดูจะรักใคร่ชอบพอนาง!”
