ปลายทางมธุรส – กลิ่นแก้ว
“อยู่กับอา ไม่ต้องปกปิดความรู้สึกหรอกนะหวาย ระหว่างเราไม่ใช่คนอื่น
อยากยิ้ม อยากหัวเราะหรือร้องไห้ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว”
ปลายนิ้วนั้นเชยคางมน น้ำตาที่เหือดหายไปแล้วของหญิงสาวหล่อรื้นขึ้นมาใหม่จนชุ่มหน่วยตา
เรียวปากแดงก่ำถูกขบกัดเอาไว้อย่างแน่นเหนียว
“อารู้ว่าหวายไปเจออะไรมา ใครจะพูดยังไงก็ช่างเขา อาไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“อารบ…”
เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็ปล่อยโฮ โผเข้าซุกอ้อมอกกว้าง
เสียงร้องของหล่อนดังมากเท่าไหร่ เขายิ่งกอดรัดหล่อนไว้แนบแน่นเท่านั้น
แน่นจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศแทรกผ่าน
นานเท่าที่อารมณ์ของหญิงสาวจะสงบลงไปตามธรรมชาติ
เสียงสะอื้นค่อยๆ แผ่วจางจนเงียบหาย หล่อนจึงดันกายออกจากอ้อมกอด
ชาญรบประคองแก้มที่ยังเปียกชื้นไว้ด้วยสองมือ แล้วนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างก็ช่วยรีดซับน้ำตา
“หมดกัน สวยอยู่ดีๆ ตอนนี้ขี้เหร่หมดแล้ว”
คนฟังเผลอหลุดหัวเราะทั้งที่ขนตายังเปียกชุ่ม
