พรหมบันดาล เล่ม 1-2 – สัตบงกช
พรหมบันดาล เล่ม 1
พรหมบันดาล เล่ม 2
ไม่รู้ว่าความบังเอิญหรือโชคชะตาที่ทำให้เธอ
หลงยุค หลงสมัย ข้ามภพข้ามชาติมาอยู่ที่นี้ได้
ให้ตายเถอะที่นี่มันคือที่ไหน?
เด็กกะโหลกกะลาเพิ่งจบม. 6อย่างเธอ
ความรู้ประวัติศาสตร์มีเท่าหางอึ่ง….
แล้วแบบนี้อีบัวจะเอาตัวรอดยังไงกันเนี้ย
**********
“เรื่องของข้าคือเหตุใดเจ้าถึงมิยอมกิน”
“ก็เพราะว่าข้าเกลียดท่าน แค่เห็นหน้าของท่านข้าก็พะอืดพะอมจะแย่”
พะอืดพะอมเชียวฤา?
ขุนสิงห์ ได้ยินแล้วก็จนด้วยคำพูด เลือดในอกเดือดพล่าน
หน้าจากที่เห่อร้อนด้วยความเก้อเขินกลับกลายเป็นโทสะ
ร่างใหญ่ยืดตัวตรงมิเอ่ยต่อความ แต่หันไปเปิบเข้าแลกับเข้าปากตนเองแทน
จงกลนี เหลือบตามอง แม้จะแปลกใจแต่ก็อดสะใจไม่ได้
หน่อยอะไรๆ ก็บังคับ ให้มันรู้ซะบ้างถ้าคนอย่างเธอ
บอกไม่กินซะอย่างใครจะทำอะไรได้ แต่กระหยิ่มใจได้ไม่เท่าไหร่
ร่างน้อยก็ต้องเบิกตาด้วยความตะลึง กรีดร้องลั่น
เมื่อจู่ๆ ขุนสิงห์ก็จับร่างเธอดึงให้ไปนั่งคร่อมตัก
ทั้งเร็วแรงจนคิดจะขัดขืนยังทำไม่ทัน
“ทำบ้าอะไรปล่อยข้านะ…อื้อ”
ประคุณเจ้าช่วยลูกด้วย!
จงกลนีอยากจะดิ้นพล่านชักดิ้นชักงอเสียตรงนี้
แต่เกินปัญญาเมื่อมือสองข้างถูกมือข้างหนึ่งของคุณสิงห์
รวบไว้ด้านหลังพร้อมกับล็อกเอวไม่ให้ขยับหนี
ส่วนมือสากข้างที่เหลือจับท้ายทอยเธอไว้มั่น
แล้วนำปากมาประกบกับปากของเธอ
ซึ่งทั้งหมดที่ว่ามามันไม่ทำให้เธอแทบจะลมจับดิ้นทุรนทุราย
อยู่อย่างนี้หรอกถ้าเขาแค่จูบเฉยๆ แต่นี่มันกลับ…
ร่างกำยำจับบังคับร่างน้อยให้อยู่นิ่งๆ ริมฝีปากแข็งกระด้าง
ใช้จังหวะที่แม่เน่งน้อยเผยอปากจักส่งเสียงดุนลิ้นให้ปากอิ่มเปิดกว้าง
แล้วนำอาหารที่ตนเคี้ยวจนละเอียดลำเลียงเข้าไป
แม้นนางพยายามจักคายออกมาก็หาทำได้
เพราะตนปิดทางออกไว้เสียสนิทพร้อมกับจูบบังคับให้นางกลืนลงท้อง
ดวงตาฉายประกายโทสะค่อยผ่อนคลายลงแล้วดูดซับปากน้อย
เมื่อรู้สึกว่าอาหารถูกกลืนไปเรียบร้อยจึงได้ถอนปากออกมา
และเล็มริมฝีปากอิ่มทั้งบนแลล่าง ส่วนมือข้างที่ล็อกข้อมือเล็ก
เปลี่ยนมาโอบเพียงเอวคอดแทน
จงกลนีอยากจะเป็นลมเสียเดียวนี้จากที่พะอืดพะอมเพียงลมปาก
มาตอนนี้หญิงสาวแทบอยากจะอ้วกจริงๆ รสอาหารที่ถูกเคี้ยวจนละเอียด
แล้วกลืนเข้าลำคอคงไม่น่าขยะแขยงหรอกหากคนเคี้ยวเป็นเธอไม่ใช่คนอื่น
มือน้อยทุบบ่ากว้างสุดแรงแต่แทนที่เขาจะสะทกสะท้าน
กลับเป็นเธอที่เจ็บมือซะเอง ก่อนจะผละหน้าออกมาสำเร็จแล้ว
ทำท่าจะขย้อนของเก่าออก แต่กลับถูกมือใหญ่แทบจะเท่าหน้าของเธอปิดมันไว้แน่น
“อย่าแม้นแต่จักคิดขย้อนมันออกมาเชียวหนา
มิเช่นนั้นข้าจักป้อนเจ้าเยี่ยงนี้จนกว่าข้าวแลกับในถาดนี้จักหมด”
เสียงทุ้มต่ำเย็นเหยียบเอ่ยมาพร้อมกับคำขู่ทำเอาเธอขยาดขนลุกไปทั้งร่าง
ดวงตากลมใสน้ำตาเล็ดมองสายตาเอาเรื่องของคนตรงหน้า
แทบอยากจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วจำต้องกัดฟันกลืนก้อนฝาดๆ
ที่ขึ้นมาถึงคอให้ลงกระเพาะดั่งเดิม เรียวนิ้วสองข้างจิกเล็บลงบนบ่าแกร่งแน่น
บอกได้สองคำว่า’ เจ็บใจ’ เขาจงใจแก้เผ็ดเธอ
เห็นสายตาแม้เรียบนิ่งแต่มีแววระรื่นนั่นก็พอจะดูออก
น้ำตาหยดน้อยไหลลงข้างแก้มแม้อยากกรีดร้อง
แล้วทุบตีคนตรงหน้าซะให้ตายคามือ
