ฮูหยินวิปลาส (นิยายจีน) – รอยทราย
เลี่ยงซู ชายหนุ่มผู้ยากจนเข็ญใจ ไร้ญาติขาดมิตร
ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดเพียงลำพัง อุปนิสัยสุขุม
มีน้ำใจ อ่อนโยน มักคิดถึงผู้อื่นก่อนตนเองเสมอ
ฟางผิง หรือที่ชาวบ้านมักเรียกขานกันว่า นางบ้า
นางสติวิปลาสไปนับตั้งแต่โดนกลุ่มโจรโฉดดักปล้น
และฉุดไปเป็นนางอุ่นเตียง แต่นางได้รับการช่วยเหลือ
จากเจียเจี่ยห่างๆจนหนีรอดออกมาได้
แต่เมื่อพ้นจากตรงนั้นมา นางก็มีอาการสติไม่สมประดี
ในค่ำคืนนั้น เลี่ยงซูออกมาดูม้าที่คอกและสำรวจความเรียบร้อย
นางบ้าที่นอนไม่หลับ อยากมาหาเขาจึงตามมาถึงคอกม้า
เลี่ยงซูเห็นเข้าจึงยิ้มให้ นางเหลือบมองไป
เห็นเขายังสวมแหวนที่นางซื้อให้ก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“เจ้าไม่เข้าเรือนพักผ่อนเล่า วันพรุ่งต้องตื่นแต่เช้ามาทำงาน”
เลี่ยงซูเอ่ยทักขึ้นพลางหยิบฟางส่งให้ม้ากิน
“ไม่ง่วง อยากคุยด้วย”
เลี่ยงซูชะงัก หันมามองหน้านางดั่งเจอสิ่งประหลาดก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“นี่เจ้าเอ่ยประโยคยาวๆได้แล้วรึ ดีจริง จะได้ฟังกันรู้ความ”
“แล้วชอบหรือไม่”
นางเดินเข้าไปหา ยื่นหน้าเข้าไปถามเขาใกล้ๆ
เลี่ยงซูเหลือบมองเห็นสายตานั้นที่จับจ้องเขาอยู่
แววตาที่ไม่เลือนลอย แววตาที่มีความนัยบางอย่างซ่อนอยู่
ทำให้เขาพลั้งเผลอจ้องมองกลับเพื่อหาคำตอบ
“ชอบซิ ข้าอยากให้เจ้าเอ่ยประโยคยาวๆ เราจะได้พูดคุยกันเข้าใจ”
เขาได้สติรีบเบือนหน้าหนีทันที
“จะคุยด้วยทุกวัน”
นางยิ้มให้อย่างมีความสุข จดจ้องมองบุรุษที่ตนแอบรักด้วยหัวใจที่เบิกบาน
