รักรอนใจ – คัทรินทร์
“อยู่ในที่ที่เธอควรอยู่ อย่าล้ำเส้น… ฉันให้เธอเป็นได้แค่ไหนก็เป็นแค่นั้น
เป็นแค่คนอุ้มท้องลูกของฉันก็เป็นไป ไม่ต้องมาทำตัวเป็นเมีย
ฉันไม่ได้อยากได้เมีย อยากได้แค่ที่ระบายอารมณ์”
“ป่านเป็นได้แค่นี้ใช่ไหมคะ”
ถามออกไปอย่างขื่นขม ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้ยินคำพูดแบบนี้
เธอก็ไม่เคยชินเสียที ยังเจ็บลึกในใจทุกครั้งที่ได้ยิน
“เธอก็เป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นสายป่าน เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์
จะแตกต่างหน่อยก็ตรงที่พลาดท้องแค่นั้นแหละ”
เสียงหนักตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาก็ป้องกันตลอดกับผู้หญิงคนอื่นๆ
จะมีก็แต่แค่สายป่านที่ทำให้เขาพลั้งเผลอเป็นบางคราว
ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวจะไม่ป้องกันตัวเองแบบนี้เหมือนกัน
สายป่านแค่นยิ้มออกมาด้วยหัวใจชอกช้ำ
นั่นสินะ…เธอคาดหวังอะไรอยู่…
เธอก็แค่ผู้หญิงที่ได้จดทะเบียนสมรสกับเขาเพียงเพราะ
กำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ แต่เธอไม่ใช่เมียและคงไม่มีวันได้เป็น…
“ถ้าคุณหินคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดพลาดขนาดนั้น…”
“…”
“อยากให้เอาออกไหมคะ”
สิ้นเสียงหวาน นัยน์ตาคมเข้มวาวโรจน์ มือแกร่งคว้าข้อมือเล็กเข้าทันควัน
กระชากหญิงสาวให้เข้าหาพลางออกแรงบีบตรงข้อมือแน่น
“ลองพูดอีกทีสิ”
“ป่านถามว่าอยากให้เอาออกไหม”
สบตากับเขาด้วยหัวใจพังๆ พลางเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย
หัวใจเธอพังยับเยินกับสิ่งที่เขาทำ…
