ลี่ลี่ จอมฉ้อฉลน้อย (นิยายจีน) – จินอวี้
ระหว่างทำการแฮ็กข้อมูลระบบความมั่นคงของชาติอยู่ดีๆ
จู่ๆ นางก็มาโผล่ในที่ไหนสักแห่ง ถูกห้อยหัวแล้วจับตีก้นสองที เป็นทารกน้อย
นามว่า จางลี่ลี่ คุณหนูสี่แห่งจวนแม่ทัพผู้ไร้พลังสิ้นเชิง
นางโตมาพร้อมกับคำว่าสวะตัวซวยเสมือนติดไว้บนหน้าผาก
มารดาเสียตั้งแต่เด็ก บิดาผู้เห็นแก่ผลประโยชน์ของตัวเองก็ขับไล่ออกจากบ้าน
การเผชิญหน้ากับโลกภายนอกแบบปากกัดตีนถีบ ประทังชีวิตไปแต่ละวัน
ด้วยความแร้นแค้น ความยากลำบากผลักดันให้ลี่ลี่เป็นคนเจ้าเล่ห์ แกมโกง
และเป็นจอมฉ้อฉลที่ถูกขนานนามไปทั่ว
แต่สำหรับความรักแล้วนั้น เฟิ่งหยวน คือชายเดียวที่นางไม่คิดกบฏต่อหัวใจตัวเอง
ในเมื่อเขามอบความรักบริสุทธิ์มาให้ เหตุไฉนเล่านางจะไม่รับไว้ด้วยความเต็มใจ!
“เฟิ่งหยวน เจ้ารู้จักคำว่ารักหยกถนอมบุปผาหรือไม่ ยกข้าแบกมาอย่างนี้มันจุกนะ”
“พี่ขอโทษ ลี่เอ๋อร์”
คนจับหล่อนแบกพาดบ่ามามีสีหน้าสำนึกผิด แต่สัญชาตญาณดิบในตัวบุรุษย่อมเหนือกว่า
ยามเห็นดวงหน้างามที่ถูกแต่งแต้มนั้นจ้องมองมาที่ตนก็ให้รู้สึกใจสั่นยิ่ง
จนต้องก้มหน้าลงไปประกบมันเข้ากับริมฝีปากระเรื่อนั้น
เมื่อเห็นว่าหากต่อไปมากกว่านี้คงจะเลยเถิด
จึงต้องจำใจถอดถอนริมฝีปากตนออกมา
“ลี่เอ๋อร์”
เสียงเรียกที่เจือไปด้วยความสนุกยามเห็นนางหน้าแดง
เขินอายดังเช่นสตรีปกติ ก็ให้อยากแกล้งยิ่งนัก
“อืม”
ลี่ลี่ตอบเสียงเบาๆ ในลำคอ เกิดมาเพิ่งเคยจูบถึงรสถึงชาติกับบุรุษเช่นนี้เป็นครั้งแรก
เจ้าบ้านี่ก็ยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะนางอีก
“ลี่เอ๋อร์ พี่อยากแต่งกับเจ้าวันนี้เลย เลื่อนเวลาให้เร็วกว่านี้ได้หรือไม่
กว่าจะถึงงานแต่งของเราสองคนมันนานยิ่งนัก”
“ไม่ ฤกษ์นั้นดีที่สุดแล้ว ท่านไปเตรียมจัดงานมาเลย”
ลี่ลี่เดินงอนแก้มป่องลงไปนั่งบนเตียง เจ้าเฟิ่งหยวนนี่มันต้องหัวเราะนางที่จูบไม่ได้เรื่องแน่ๆ
ดูหน้าสิ คิดแล้วก็อยากจะซัดเข้าไปสักหมัด
“ลี่เอ๋อร์ เช่นนั้นพี่ขอจูบมัดจำเพิ่มอีกรอบก็แล้วกัน”
กำลังก้มลงไป มือบางก็ตรงเข้ามาปิดปาก
“ไม่ต้องเลย”
กล่าวจบลี่ลี่ก็หอมแก้มบุรุษตรงหน้าอย่างแง่งอน
“ให้มัดจำเท่านี้พอ กลับไปได้แล้ว”
