ทัณฑ์รัก เพลิงเสน่หา – พิชญวดี
สัญญาที่เกิดขึ้นเพราะ ‘ความจำเป็น‘ บางอย่าง
ทำให้เธอจำต้องห้ามหัวใจ เพื่อมิให้หลงรักนายจ้างอย่างเขา
หากแต่เธอรู้ว่าที่ ‘แท้จริง’ ตัวเองเป็นใคร…
เธอคงไม่รับเงินก้อนนั้น แม้อยากจะปลดหนี้ให้พี่สาวก็ตาม…
หญิงสาวเอื้อมมือไล้แก้มสากด้วยความรัก ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าเมื่อคิดถึงเรื่องของวันข้างหน้า
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงเด่นชัด ทุกการกระทำและสัมผัสที่ชวนล่องลอยเธอยังจำมันได้ดี
แต่เขา…คงจำไม่ได้ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไปบ้าง เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อาจทำให้ชายหนุ่มพลั้งพลาด
มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแฟนกำมะลออย่างเธอ ศุภณัฐ คงจะเสียใจมากกับการที่ต้องผิดใจกับคนๆ นั้น
“ไลลาไม่โกรธและไม่ถือโทษคุณพายหรอกนะคะ เพราะทั้งร่างกายและหัวใจของไลลามอบให้คุณพายไปหมดแล้ว”
เสียงหวานพูดแผ่วเบา คนหลับลึกไม่ได้ยินจึงเป็นโอกาสที่จะทำให้เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
แม้กายจะใกล้กันและแนบชิดกันมากเพียงใด แต่ก็ยังมีเส้นบางๆ กั้นเอาไว้ ศุภณัฐไม่เคยล้ำเส้นเข้ามา
มีเพียงเธอคนเดียวที่ตัดเส้นบางๆ นั้นจนขาดสะบั้น เมื่อคืนเธอมีสติครบถ้วน…สวมรอยเป็นคนรักของเขา
ฉวยโอกาสรับความหอมหวานตอนที่เขาพร่ำเพ้อสิ่งในใจ
‘ทำไมคุณพายถึงดื่มเหล้าไม่ได้คะ แพ้แอลกอฮอล์เหรอ’
‘เปล่าหรอกครับไม่ได้แพ้ แต่เวลาดื่มแล้วจะติดยาวแถมเวลาเมาชอบทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้เป็นแบบนี้หลายครั้ง… ผมเลยเลี่ยงที่จะดื่มเพราะกลัวตื่นขึ้นมาทำงานไม่ไหว’
“สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเป็นความลับค่ะ ไลลาสัญญา…”
ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่หยาดน้ำตาที่ไหลทางหางตา มันเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าหัวใจของเธอกำลังเจ็บปวด
“เมื่อคืน…” ศุภณัฐลูบหน้าตัวเองพร้อมมองไลลาที่กำลังยกชามข้าวต้มเข้ามาให้
“ผมเมามาก… ผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีลงไปใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ เมื่อคืนคุณพายเมาจน…หลับไป”
คำโกหกที่สร้างขึ้นมาเรียกรอยยิ้มบางๆ ของศุภณัฐได้ ดูเหมือนเขาจะโล่งใจที่เธอบอกว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่สำหรับเธอแล้ว เธอจำได้ทุกสัมผัสและท่วงทำนองและทุกคำพูด คำพูดที่เฉือนหัวใจของเธอออกไปจนแหว่ง
‘พี่ขอโทษ พี่รักรุ้ง’ คำๆ นี้ ที่ทำให้เธอต้องยอมกดมันให้เป็นเพียงแค่ความฝัน…