สิเน่หาอาคม – สร้อยดอกรัก
โอมโองการผ่านฟ้า กูจะร่ายมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ ขอจงสำแดงฤทธิ์ครูโลกีย์ประสิทธิ์ให้แก่กู
จงรักกู หลงกูมิไปไหน พิศวาสหลงใหลเพียงแต่กู อยากเสพสังวาสกายกูมิเสื่อมคลาย
ด้วยอำนาจมนตราที่กูร่ายในบัดดล!
เสียงโองการอ่านอาคมดังแผ่วแว่วมาตามสายลมอ่อนๆ ราตรีอันมืดมิดไร้ดวงดารากระจ่างฟ้า
มีเพียงเดือนเสี้ยวสีแดงดั่งโลหิตลอยเด่นตระการอยู่เหนือคฤหาสน์หลังใหญ่
ก่อนหน้าชายหนุ่มจะร่ายมนต์ดลคาถา บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดวังเวง
แต่มิเนิ่นนานเท่านักก็บังเกิดเสียงโหยหวนหวีดหวิวดังระงมไปทั่ว
สุนัขน้อยใหญ่ในละแวกใกล้เคียงพากันชูคอหอนประสานเสียง
ราวกับพวกมันพบเจอกับเรื่องเหนือธรรมชาติ ที่มนุษย์ปุถุชนสามัญไม่อาจพบพานได้โดยง่าย
ควันธูปหน้าโต๊ะบูชา ที่เต็มไปด้วยเทวรูปหน้าตาน่ากลัวมากมาย
ลอยละเลียดม้วนตัวเป็นเกลียวขึ้นไปจับตัวอยู่บนเพดานห้อง
ปรากฏเป็นกลุ่มก้อนเลือนลาง คล้ายหน้าภูติมารกำลังจ้องมองชายชุดขาวผู้อัญเชิญ
ในนิมิตแห่งจิตนั้น ดวงตาสีแดงเพลิงอันวาวโรจน์ กำลังอำนวยอวยชัย
บันดาลดลเพิ่มกระแสแห่งมนตรา ที่ผู้เคารพศรัทธาให้บังเกิดความขลังดั่งใจนึก
ก่อนจะสลายหายไปเป็นอากาศธาตุดุจดังเดิม
