ลมวอนรัก – ปุริมปรัชญ์
“เอยรู้ค่ะ…แต่เอย…ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะคะ”
จู่ๆ จะให้เธอย้ายเข้าไปอยู่กับเขาเฉยๆ ได้ยังไง
อย่าว่าสถานะของเธอกับเขาเป็นเพียงแค่เจ้านายกับเลขาเท่านั้น
ในเมื่อระหว่างเธอกับเขาไม่มีวันที่จะมีอนาคตร่วมกันแล้วจะเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่รู้ดีอยู่แล้ว
ว่าจะต้องจบลงด้วยความเจ็บปวดไปทำไม?
“เพราะอะไร? เอยไม่ชอบผม? หรือมันเกี่ยวกับที่ผมทำให้เอยเจ็บ?”
โอ๊ย! มันใช่ซะที่ไหนล่ะ! ถึงมันจะเจ็บอยู่บ้าง
แต่เธอก็ยอมให้เขาทำไปตั้งหลายครั้งไม่ใช่เหรอ!
“เอยไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น แต่…ระหว่างเรามันไม่ควร…คือ…
เอยคิดว่าเราเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันเหมือนเดิมก็ดีแล้วนะคะ…”
“แปลว่าเอยจะไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น?”
เธอต้องรับผิดชอบอะไรด้วยเรอะ!
“และต่อไป…ถึงผมจะอยากได้เอยแค่ไหน ผมก็จะไม่มีวันได้อีก?”
มันบ้ามาก! แต่คำว่า ‘อยากได้เอย’ ทำให้จิตใจของเธอหวั่นไหวมากพอดู…
โอเค! เธอโกหก! มันมากกว่าความหวั่นไหว…
เธอแทบจะตอบตกลงแล้วรีบหอบผ้าหอบผ่อนตามเขาไปแล้ว!
เพียงแต่เมื่อคิดถึงผู้เป็นป้าที่ทุ่มเทเลี้ยงดูเธอมาอย่างดีตลอดยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา
และศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้หญิง…
อาคิราก็จำต้องกัดฟันพยักหน้าให้เขา เพื่อยืนยันเจตนารมณ์ของตนเองต่อไป!
“ซึ่งนั่นหมายถึงเอยไม่ต้องการความรับผิดชอบจากผมด้วย? ทั้งๆ ที่ผมตั้งใจว่าจะ…”
ชายหนุ่มยังไม่ทันได้เอ่ยปากถึงสิ่งที่เขาเตรียมพร้อมไว้สำหรับเธอเลยด้วยซ้ำ
หญิงสาวก็โพล่งออกมาด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยวเสียก่อน
“ไม่ค่ะ! เอยไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากคุณวินทั้งนั้น
ถ้าคุณวินจะกรุณา เอยอยากขอให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็พอค่ะ”
ถ้าต้องเป็น ‘ของเล่น’ ที่วันหนึ่งเขาก็คงเบื่อจนเผลอทิ้งขว้าง
เธอขออยู่ข้างๆ เขาในฐานะเลขานุการเหมือนเดิมดีกว่า…
อย่างน้อย…แค่ได้แอบมองเขาไปวันๆ ก็ยังดีกว่าต้องจากกันไปในวันใดวันหนึ่ง…
“เอยแน่ใจเหรอว่าระหว่างเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้?”
เมื่อเห็นเธอประกาศออกมาด้วยความมั่นใจขนาดนั้น ภวินท์ก็อดโมโหไม่ได้
จึงถามออกไปด้วยน้ำเสียงดุดันจนอาคิราถึงกับขนลุกซู่
“กลับไปเป็นเจ้านายกับเลขากันเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่เมื่อคืน
เราXXXกันอย่างร้อนแรงจนเตียงแทบไหม้ไปแล้วน่ะนะ?”
