ใบไม้ที่ปลิดปลิว – ทมยันตี
นิรา เสมือนใบไม้อ่อนแรกผลิ เธอมิใช่ดอกไม้ตูม
ถ้าเธอเป็นภาพปั้น มือศัลยแพทย์ทั้งหลายก็คือช่างแกะสลัก จนเป็นวิจิตรศิลป์
แต่เขาต่างหาก ใส่ชีวิตลงไป เขา ‘หวัง’ ให้เธอ… ‘เธอ’ ชนะธรรมชาติด้วยรูปลักษณ์
หากความอ่อนหวาน สุขสม รมย์รื่น ธรรมชาติมิยอมหลั่งโลมให้!
มนุษย์…ไม่มีใครเคยได้ทั้งหมด เพียงแต่ได้เกือบหมดก็ควรพอใจแล้ว
ผู้ใดดำรงอยู่ด้วยสัจจะ ผู้นั้นย่อมตระหนักได้…ธรรมชาติพ่ายแพ้มนุษย์จริงหรือ?
เฉกนี้แล้ว ไยมนุษย์จึงไม่ยินดีต่อสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้
โลกเบื้องบนสวย ร่มเย็น ความฝันเท่านั้นเป็นนิรันดร
โลกเบื้องล่างยังคงพลุกพล่าน ชีวิตดำเนินต่อไป เร่งร้อน เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทาง
สุขสมก็ชั่วครั้ง ทุกข์ทนก็ชั่วคราว
ทุกคนมีสิทธิ์ฝัน หากไม่ใช่ทุกคนมีสิทธิ์ได้!
ความฝันงดงามเสมอ หากความจริงมันตรงกันข้าม และ…บางคนเท่านั้น
ที่ทนต่อ ‘ความจริงของชีวิต’ ได้!
