วิมานสวาทจอมเถื่อน – ดากานดา
“ผัวทั้งคนนะแม่คู้ณ ช่วยให้ความสำคัญกันมั่ง”
คนหน้าไม่อายโวยวายลั่นบ้าน ชนิดไม่คิดถึงหน้าสวยๆ แสนบอบบางของสาวน้อย
ป่านนี้คนทั้งไร่คงได้ยินเสียงแหกปากของเขาหมดแล้ว
พุดแก้ว กัดปาก ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ตบมือข้างเดียวดังที่ไหน
“รึเธอยึดสุภาษิตสมัยใหม่ มีเงินท่วมหัวไม่มีผัวยังได้ คิดงี้ใช่มั้ย
เวลาเห็นผู้หญิงพวกนั้นมาเกาะแกะฉัน ถึงได้ไม่สนใจ”
คนโวยวายพาลซ้ำ หน้าบูดหน้าบึ้ง ด้วยความฉุนเฉียว คิดดู
อุตส่าห์จะทำให้หึง ให้หวง ให้ห่วง แบบผัวชั้นใครอย่าแตะ
แต่แม่เจ้าประคุณมองเฉย เดินหนี แถมยังสนับสนุนให้เขาไปกับคนอื่นอีก มันน่าโวยวายไหม
“นี่ผัวนะ ผู้ชายคนเดียวที่เธอต้องสนใจ จับให้มั่นคั้นให้ตาย ไม่รู้รึไง”
คราวนี้คนเก็บปากชักทนไม่ไหว ตาแก่ขี้โวยวาย สำคัญตัวเองมากไปแล้ว
พุดแก้วตวัดสายตาที่เปลี่ยนจากความเจิดจ้า เป็นประกายพราวระยิบ
ยิ้มขบขำ เสมือนหนึ่งฟัง เด็กขี้โวยวายเล่าเรื่องตลก
“ผิดค่ะ ทุกวันนี้ใครเค้าจับผู้ชาย เค้าฮิตจับโปเกมอนกัน ตามโลกไม่ทันเหรอคะคุณเข้ม”
