ในอ้อมกอดเธอ – เวโรนิกา เลซ
เมื่อคนหล่อฟ้าประทานกับสาว (เกือบ) ขึ้นคานที่เพิ่งโดนเท
ต้องมาใช้ชีวิตวิบๆวับๆอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน
งานนี้ไม่เธอเสร็จเขา ก็เขาเสร็จเธอ หรืออาจจะทั้งคู่
สหธรรม จ้องหน้าเธอตรงๆ ตาสบตา
โดยไม่ยอมให้เธอหลบตาเขา ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเคร่งเครียด
“ทำไมคุณถึงไม่บอกผมก่อนว่าไม่เคย ปล่อยให้มันเลยเถิด
มาขนาดนี้ได้ยังไง เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ ปล่อยตัวนอนกับผู้ชาย
ที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึงเดือน และไม่ใช่คนรักแบบนี้ได้ยังไง
นี่มันครั้งแรกของคุณนะ ทำไมไม่ให้ความสำคัญบ้าง”
“บ้าน่า ไม่จริ๊ง ไม่จริง ใครบอกว่าฉันไม่เคย
ฉันไม่ได้เวอร์จิ้นหรอกนะ เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกังวล
หรือรู้สึกผิดอะไรเลย สบายๆ ชิลๆ”
หญิงสาวยักไหล่ แสร้งทำท่ามั่นใจเหมือนกับเธอ
เคยมีประสบการณ์โชกโชน และไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เท่าใดนัก
“คิดว่าผมเป็นเด็กอมมือหรือปั้นหยา
คิดว่าผมเพิ่งเคยนอนกับคุณเป็นคนแรกหรือยังไง”
หญิงสาวกลอกตาไปมา พยายามนึกหาเหตุผล
“ฉันก็แค่…แค่…ไม่ได้ยุ่งกับผู้ชายมานานเท่านั้นเอง
มันก็เลยเงอะงะเหมือนไม่เคย คุณก็เลยเข้าใจผิด”
“มันไม่ใช่แค่เรื่องลีลาหรอกน่า”
ปัณชญาใบหน้าร้อนวูบเมื่อเขาเอ่ยคำว่า ‘ลีลา’ ออกมาตรงๆ
แต่ต้องแกล้งทำเหมือนไม่แคร์ ทำเหมือนว่าตนเอง
เคยเปลือยกายต่อหน้าผู้ชายมานับครั้งไม่ถ้วน
“คุณเข้าใจผิดแล้ว อย่าลืมสิว่าฉันอยู่บ้านเดียวกันกับแฟนมาเกือบปี
จะไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่าได้ยังไงกัน
แค่เดินเฉียดกันไฟก็สปาร์กแล้ว โอ๊ย…ทำกันประจำ
วันละสามเวลาหลังอาหาร ทั้งในห้องนอน ในครัว บนโต๊ะรับแขก
บนโต๊ะกินข้าว เหลือแค่สนามหญ้าหน้าบ้านเท่านั้นที่ยังไม่ได้ลอง”
“ยังจะมาโกหกอีก”
ชายหนุ่มเข่นเขี้ยว
“ไม่ได้โกหก พูดจริงๆ”
“คุณนี่มันดื้อจริงๆ”
“เปล่านะ ไม่ได้ดื้อ”
“งั้นตอนเอาผ้าปูที่นอนไปซักช่วยบอกผมหน่อย
ว่ารอยเลอะสีชมพูจางๆ บนผ้าปูที่นอนผืนนั้นคืออะไร”
“ลิปสติกหรือเปล่า”
“รอยลิปสติกเป็นจุดๆ หรือ ปากคุณเท่ารูเข็มหรือยังไง”
“ฉันก็แค่เลือกกำเดาไหลมั้ง”
“ปัณชญา!”
