โซ่พรหมจรรย์ – ช่อเอื้อง
*** เคยตีพิมพ์กับ สนพ. มายเลิฟ ชื่อเรื่องว่า บ่วงพรหมจรรย์
“คะ… คุณจะทำอะไร อย่านะ!!”
“จะทำอะไรบอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นสิ”
“ไม่เอานะ!”
“ลองหน่อยน่า ถ้าไม่เวิร์กสัญญาว่าจะหยุด”
“มะ… ไม่! ไม่เอา ไม่ลอง ปล่อยเดี๋ยวนี้!! เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคุณวิน
ที่จะมาชวนกันเล่นของที่ไม่เคยเล่น ปล่อยนะคุณวิน
ปล่อยฉัน ฉันไม่เล่น !! ไม่ลองหรืออะไรทั้งนั้น!!”
“ฉันรู้ว่าเราไม่ใช่เด็กแล้วทอฝัน ฉันไม่ได้โง่ และถ้าเรายังเป็นเด็ก
ฉันคงไม่ชวนเธอเล่นแบบนี้หรอกน่า เพราะเด็กเขาไม่ชวนกันเล่นแบบนี้”
“คนทุเรศ!!”
ทอฝัน ดิ้นรนประท้วงเขา ทว่าสิ่งที่เธอได้รับคือนัยน์ตาไหวระริกกรุ้มกริ่ม
กับเสียงหัวเราะแสนเจ้าเล่ห์ในลำคอ ที่มันทำให้ร่างกายเธอร้อนๆ หนาวๆ
คล้ายจะให้ความร่วมมือ ยิ่งมองตาเขามากเท่าไร เธอก็เหมือนจะควบคุมตนไม่ได้
“ไม่เล่น…”
เธอยืนยันอีกครั้งแต่เสียงอ่อนลงกว่าเดิม
“แน่นะ”
“นะ… แน่!”
“งั้นฉันเล่นคนเดียว”
“บะ… อุ๊บ!!”
คำว่าบ้าถูกบดด้วยริมฝีปาก ทอฝันเบิกตากว้างดิ้นรนมากกว่าเดิม
แต่มันกลับเหมือนอะไรสักอย่างดิ้นเบาๆ อยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น
ร่างใหญ่ขยับขึ้นทาบทับเธอมากยิ่งขึ้น อีกทั้งยังใช้กำลังที่มีมากกว่า
ยึดมือเล็กยกขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะดูดซับความหอมหวานจากปากอวบอิ่มอย่างแม่นยำ…
