เธอคือรักที่(ไม่)ตั้งใจ – มณีภัทรสร
“สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า”
ธรรศธร เอ่ยระราน
“นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน”
มณีรินทร์ ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว
“ปล่อย!”
หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง
ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ
อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบ
ที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ
จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว
กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง
“ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ”
“ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!…”
เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม
มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้
ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ
