พลั้งรัก – กาญจน์เกล้า
“เรียกพี่ได้หรือยัง”
“ม้าย เกลไม่เรียก”
เกวลิน ตอบเขาเสียงอ้อแอ้ก่อนจะมองมือหนาที่ยกเหล้าเข้าปากอย่างไม่ยอมแพ้
“เรียกพี่แล้วจะปล่อยให้ไปนอน เร็วเข้า”
เขาสั่งพร้อมทั้งมองปากอิ่มที่ยื่นออกมาก่อนที่ใบหน้าขาวผ่องจะส่ายไปมา
“ม่าย ธาม ธาม ธาม ธาม”
“เดี๋ยวเถอะ พอเมาแล้วยิ่งดื้อน่ะเธอน่ะ”
ธรรมวัฒน์หยิกแก้มป่องอย่างมันเขี้ยวก่อนจะขำเมื่อเจ้าหล่อนปัดมือเขาออก
“หยุดอ่อยเรานะ”
ชายหนุ่มหัวเราะขันก่อนจะก้มลงกระซิบถามชิดริมฝีปากอิ่ม
“อ่อยแล้วชอบไหมละ”
“ชอบ ชอบมากด้วย ถ้าเห็นเราเป็นเพื่อนต้องห้ามอ่อยเรารู้ไหม”
เธอบอกเขาเสียงอ้อแอ้พร้อมทั้งเรอออกมา
อาการผะอืดผะอมทำให้ใบหน้าหวานบิดเบ้
“ห้ามอ้วกนะ”
เขาร้องเตือนมือใหม่หัดดื่มทว่าคงไม่ทัน
เพราะเจ้าหล่อนรีบพุ่งตัวไปยังห้องน้ำก่อนจะอาเจียนออกมาจนหมด
“เธอนี่นะ”
“ง่วงแล้ว”
“แปรงฟันก่อน มีแต่กลิ่นอ้วก”
เขาบ่นพร้อมทั้งจับใบหน้าน้อยให้แหงนเงยแล้วสั่งอีกฝ่ายยิงฟัน
ธรรมวัฒน์ ส่ายหน้าไปมาอย่างระอาเพราะตั้งแต่เกิดมา
ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมาทำแบบนี้ให้ใคร นี่ถ้าไม่ติดว่าหล่อนเป็นเพื่อน…
เพื่อนห่าอะไรวะ ทำไมเขาถึงตั้งโด่ขนาดนี้
