จื้อซิ่งเหมี่ยน สตรีเปื้อนชาด 幸免 红尘夫人 (นิยายจีน) – เซี่ยงอวี้หลัน
ข้าขอสาบาน หากข้าไม่ตายข้าจะกลับสร้างหายนะให้พวกมัน
ให้สาสมกับที่พวกมันทำกับข้าและแม่ข้า รอกรรมให้พวกมันชดใช้
ช้าไป ข้าจะเป็นผู้เร่งผลกรรมนี้เอง
นางโลมไม่ได้เก่งแค่ศาสตร์ของสตรีเหมือนที่บรรดาคุณหนูสกุลใหญ่ร่ำเรียนมา
หากแต่พวกข้าที่เป็นนางโลมตอบโต้กวีหากชายผู้นั้นจะกล่าวอ้างบทกลอน
จะยกคำสอนของขงจื้อมาสนทนาหากบุรุษต้องการยึดคุณธรรม
หรือเสวนาเรื่องการปกครองได้หากชายผู้เป็นขุนนางถูกฮ่องเต้ตำหนิติเตียนมา
อ้อ! อีกประการที่สำคัญ บนเตียงตั่งพวกคุณหนูถูกสั่งสอนไม่ให้…
ซึ่งต่างจากพวกข้ายังร้องเหมือนงิ้วเลย”
“เรื่องน่าอายเช่นนี้เจ้าเอามาพูดได้อย่างไม่กระดากปาก
ทั้งยังสนิทใจ คงเป็นที่สันดานที่ถูกเสี้ยมมาล่ะสิ”
“ใช่! ถูกเสี้ยมสอนมา และข้าก็จดจำได้เป็นอย่างดีทีเดียว
อีกประการหนึ่ง พวกนางโลมมักจะพูดจารู้เรื่อง เข้าอกเข้าใจบุรุษ
ง่ายๆคือพวกข้าฉลาดและเฉลียวจนผู้ชายรักที่สมอง
ส่วนฮูหยินที่จวนนั่นน่ะหรือ…คือเอาไว้ผลิตลูก พอตั้งครรภ์เรื่องบนเตียงก็จบ”
“แล้วหน้าที่ของสตรีที่ออกเรือนคืออะไรหรือคุณหนูกู้
หากมารดาของคุณหนูกู้ไม่เคยสั่งสอน ไปหอของข้าสิ
ข้าจะสอนให้อาจจะสอนได้ดีกว่ามารดาท่านสอน
เพราะขนาดบิดาเจ้ายังแทบไม่อยากลุกออกจากเตียง
บ่นว่าเบื่อสตรีที่มัวแต่ใช้เงินไปวันๆแต่หน้าที่หลักกลับไม่-ได้-เรื่อง”
