สะใภ้ฝึกหัด – จินห์จุฑา
ภีมวา มองคนที่เพ้อเพราะพิษไข้ที่ถึงตาจะปิดก็ยังพูดถึงพ่อ
แล้วรู้สึกปวดใจตามไปด้วย ช่วยไม่ได้ที่เขาจำเป็นต้องเห็นแก่ตัว
ทำให้เธอเป็นของเขาทั้งกลางวันแสก ๆ แบบนี้
เพราะนี่เป็นเหตุสุดวิสัย ทำอย่างไรได้ ความแตกเมียก็ขอหย่า
อธิบายไปเธอก็เฉยเลยต้องทำแบบนี้
กักตัวคนไว้ไม่ให้คิดอยากไปไหนไกลจากไร่นี้
“อยู่ที่นี่แหละ ที่นี่เป็นบ้านของเธอไม่รู้หรือไง”
เขากระซิบบอกคนที่หลับไปพร้อมคราบน้ำตา
ก่อนจะค่อย ๆ วางเธอลงนอนและใช้ผ้าขนหนูผืนเล็ก
ชุบน้ำบิดหมาด ๆ มาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนป่วย
ดังเช่นที่ทำมาแล้วก่อนหน้า จากนั้นก็เดินไปคุยโทรศัพท์
ที่เก้าอี้ริมหน้าต่างด้วยเสียงเบาจนปลายสายต้องตั้งใจฟังเป็นพิเศษ
คุยกับฝ่ายนั้นไม่นาน ยี่สิบนาทีต่อมาที่บ้านก็ได้ต้อนรับ
ทนายความหนุ่มใหญ่คนหนึ่ง ภีมวาคุยกับทนาย
อยู่ในห้องรับรองแขกเกือบครึ่งชั่วโมงจึงออกจากห้องมา
ทว่าทุกอย่างที่ทำกลับยังคงเป็นภีมวา คนที่ขาหักนั่งรถเข็นคนเดิม
เพิ่มเติมคือตอนนี้ไม่มีสมบัติติดตัวแล้ว ต่อไปหากใครจะถูกไล่
ก็คงไม่ใช่ โขมพัสตร์ อีกแล้ว แต่คนที่ไม่แคล้วจะถูกไล่ออกจากไร่
หากทำอะไรไม่พอใจเจ้าของคนใหม่คงหนีไม่พ้นเขานี่แหละ!
