นางฟ้ากับซาตาน – ณัฏฐวิตรา
“คุณพาย…”
“ยังดีที่จำชื่อผัวได้”
น้ำเสียงของเขาห้วนกระด้าง ดวงตาคมจัดลุกวาบอย่างน่ากลัว
แต่ถ้อยคำที่เขาใช้ทำให้แพรนวีย์ถึงกับตกตะลึงเพราะนึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าใช้คำนี้
“เห็นหน้าผัวทำท่าตกใจเหมือนเห็นผี ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน…”
เขาเค้นคำด่าต่อไปไม่ออก เพราะอารมณ์หึงหวงมันจุกจนแน่นไปทั้งอก
ทีกับผู้ชายคนอื่นเจ้าหล่อนทำระริกระรี้ แต่ทีกับเขาล่ะ
“คุณไม่ใช่…”
แพรนวีย์เถียงเขาเสียงสั่น ซาตานหน้าหยกก้าวเข้ามาหา ด้วยมาดเสือหิวตะครุบเหยื่อ
“ฉันไม่ใช่อะไร” เขาถามเสียงกระด้างสุดๆ
พลางผลักร่างงามระหงของคนที่เขาอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของเข้าไปติดกับฝาผนังสีขาวสะอาดตา
แพรนวีย์หันหน้าหนี หญิงสาวไม่ยอมตอบคำถามของเขา
“ก่อนหน้านี้เธออ่อยพ่อฉัน แต่มาวันนี้เธอเบนเข็มมาอ่อยพี่ชายฉัน
นี่ถ้าคุณปู่ของฉันยังอยู่ เธอคงจะอ่อยท่านด้วยกระมัง”
วาจาของเขาเหยียดหยามสุดขีด แพรนวีย์สะบัดฝ่ามือไปที่ใบหน้าคมเข้มของเขาเต็มแรง
“นี่สำหรับคำพูดเลวๆ ของคุณ”
