ธาราหวนรัก – ระฆังเงิน
‘เธอ’ คือสายน้ำไหลเอื่อย รินรดหัวใจแห้งแล้งให้ชุ่มฉ่ำ
หากหยดน้ำย่อมกระเซ็นซ่านเมื่อถูกพายุโหมกระหน่ำ
และ ‘เขา’ คือพายุที่มักพัดโหมหัวใจของเธอให้สั่นไหว
สายน้ำและพายุไม่อาจอยู่ร่วมกันได้
เธอจึงจำต้องปล่อยเขาให้ร้างห่างไปไกลแสนไกล
‘เธอมันผู้หญิงใจร้าย ทำไมต้องเลือดเย็นกับพี่แบบนี้ด้วย!’
ปรมัต เกรี้ยวกราด ในขณะที่ ศศิรินธาร ไม่มีคำพูดใดโต้ตอบ
นอกจากหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาไม่ขาดสาย
ถ้าหยาดน้ำตาสามารถกลายเป็นเลือดได้ น้ำตาของเธอคงเป็นเสียยิ่งกว่าทะเลเลือด
ที่พร่าผลาญตัวเองให้จมดิ่งลงไปใต้กระแสธารแห่งความเศร้าโศกนี้
‘เพราะหนูรินรักพี่มัต…’ น้ำเสียงสั่นพร่านั้นกระซิบตอบกลับอย่างอาดูร
‘โกหก! หยุดโกหกกับพี่เสียที’ เขาตวาดเสียงดัง
‘รักบ้ารักบออะไร ถึงคอยแต่จะหนีและไล่ไปให้พ้นๆ อยู่ท่าเดียว’
เขาไม่คลายโทสะเลยแม้แต่น้อย คำรักของเธอไม่อาจทำให้เขาคลายความเจ็บปวดลงได้
นั่นเพราะปรมัตรู้ดีว่าหญิงสาวพูดเพียงเพื่อทำให้เขายอมปล่อยเธอไปอีกครั้งเท่านั้น!
‘พี่มัตถามตัวเองเถอะค่ะว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา’
เธอกระซิบอย่างแหบแห้ง ใจหมองไหม้เกินจะทานทน
‘พี่รู้ว่าพี่ทำผิด พี่ละเลยหนูริน แต่นั่นก็เพราะ…’ เขาพูดไม่ออก
อยากจะสรรหาคำพูดและเหตุผลดีๆ ที่ทำให้เธอยอมใจอ่อน
แต่เขากลับรับรู้ได้ถึงความว่างเปล่า
