Tag: นิยายที่สร้างเป็นหนัง / ละคร

เป็นเรื่องที่สะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของความรัก ความอบอุ่น จากคนในครอบครัวที่มีต่อลูกหลานตัวน้อยๆ โดยผ่านพฤติกรรมของตัวละครเด็กอย่าง “ปุ๊คกี้” และ “ลูกหมี” ว่าสิ่งเดียวที่จะช่วยแก้ปัญหาทุกอย่างได้ นั่นก็คือความรักความเอาใจใส่จากพ่อแม่และผู้ใหญ่รอบข้างนั่นเอง

‘กระถิน’ มีสายเลือดโจรและมีแม่ที่ไม่รักเธอสักนิดเดียว แต่เด็กหญิงได้รักการกล่อมเกลาจากผู้เลี้ยงดูมาด้วยความรักและความปราถนาดี เธอถูกหล่อหลอมให้เป็นหญิงสาวที่ดี และมีความทระนง แม้สำนึกทุกลมหายใจว่าเธอเป็นลูกโจร แต่ยึดมั่นในหัวใจ เธอไม่ใช่โจร

‘รสา’ ลูกนอกสมรสของนายเฉลิม บดินทรวัชระ มหาเศรษฐีแห่งวงการค้าอัญมณีระดับประเทศ เธอไม่เคยได้รับการยอมรับจากบุคคลที่อยู่รายรอบ แม้กระทั่งจากพ่อแท้ๆ ของเธอเอง ถ้าเปรียบเสมือนลูกไม้ เธอก็เป็นลูกไม้ที่เกิดท่ามกลางพายุ ถูกพัดกระหน่ำจนกระจัดพลัดพราย จนตกไกลต้นเสียเหลือกิน ลูกไม้นั้นจึงต้องฝ่าเปลวแดด ลมฝน ฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อยืนหยัดอย่างทระนง…

เคยเงียบเหงา เมื่อหนนี้เจ้าของเป็นพ่อมดน้อย สองพี่น้องพ่อมดฝาแฝดถูกจับแยกกันตั้งแต่เกิด เพื่อชำระแค้นแทนบิดา แต่แล้วความรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางแรงแค้น ทำให้ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน เมื่อสองพ่อมดเจ้าเสน่ห์ต้องมาเกี่ยวข้องกับหลานสาวของตระกูลล่าแม่มด ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวยุ่งเหยิงทั้งหมด

จากนวนิยายรัก-ดรามา เข้มข้น ฉบับ ‘ปรุงใหม่’ ได้อรรถรสยิ่งขึ้น สู่ละครโทรทัศน์ช่อง 7 ด้วยเรื่องราวความรัก ความชัง ของผู้หญิงสองคน ผู้มีใบหน้าเหมือนกันราวกับฝาแฝด!

ช่อดอกไม้สีม่วง อ่อนหอมระรวย กลีบบางใสราวกับแพร เยื่อไม้คลี่ซ้อนเป็นพุ่ม จากสีเข้มจนจางแซมด้วยใบเขียวขจี ‘ดอกฟอร์เก็ตมีน็อต’ ใช่…อย่าลืมฉัน ดอกไม้แห่งรักและคำมั่นสัญญา ใช่ เธอว่าเธอจะไม่ลืมเขา เขาว่าเราจะไม่ลืมกัน เพราะรักและผูกพัน ก่อนอำลาด้วยอาลัย จึงฝากแหวนรูปดอกไม้ห้ากลีบให้สวมใส่ติดนิ้ว อย่าลืมฉัน…แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย

เขาเป็นหมอ ส่วนเธอเป็นอดีตสาวเมืองกรุงที่กลับมาตายรังบ้านนอก “แต่งงานกับผมได้ไหมภัทริน” “ไม่” หญิงสาวกระชากเสียงตอบทันที “ทำไมฉันต้องแต่งงานกับคุณด้วยฮึ” กระถดหนีห่างเขาออกไปอีกสองศอกขู่ฟ่อราวแมวเจอหมา “เพราะว่ามันเป็นข้อเสนอที่คุณไม่มีวันเสียเปรียบ” “แต่งงานกันมีตรงไหนที่ผู้หญิงไม่เป็นฝ่ายเสียเปรียบยะ ถึงฉันร้อนเงิน แต่ก็ไม่ได้ขายXXXนะ” ปราณนต์เกากกหู ทำหน้ายุ่ง “มันคนละเรื่องกันเลย”