Category: นิยายไทย นวนิยายไทย

นานๆ ทีจะมีผู้ชายดีๆ เข้ามาในชีวิต แต่กลับต้องแห้วสนิทเพราะเขาดันเป็นชายสายเหลือง อมรา ทหารหญิงสังกัดกองทัพบกจึงหนีอายไปสงบใจที่สิงคโปร์ ระหว่างการเดินทาง เธอได้พบกับเขา ชายหนุ่มรูปหล่อ หน้าขาวปากแดง แต่งตัวสะอาดสะอ้านและใจดี แต่ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้อมราไม่มั่นใจว่าเขาจะเป็นชายแท้หรือไม่ เพราะคุณสมบัติมากมายของเขาที่แทบไม่ต่างกับหนุ่มคนก่อนอย่างไรเล่า

จากเด็กน้อยผู้แสนบึกบึน ทโมนจนลิงเรียกพี่ ต้องกลายมาเป็นหญิงสาวที่แสน (เนียนว่า) อ่อนหวาน หมั่นยิ้ม (แอ๊บแบ๊ว) (แสร้งทำตัว) บอบบาง และ (จับบทบาท) รักเด็ก เพียงเพราะรักแรกและรักเดียวในวัยเด็กตั้งสเปกเจ้าสาวไว้เช่นนั้น แม้จะปฏิวัติตัวเองเป็นคนใหม่ หลอกตบตาคนได้มากมาย ทว่าลูกสาวเจ้าของอู่ซ่อมรถ คนที่สามารถยกถังแก๊สได้สบาย และเห็นเด็ก (ซ่า) ร้องไห้แล้วอยากตบกบาล อย่าง “การะบุหนิง” ก็ยังไม่วายมีมารผจญที่มีชื่อว่า “คเชนทร์”

เขาน่ะเป็นนายญี่ปุ่น ที่ทั้งหล่อ ทั้งเซ็กซี่ ทั้งเก่ง ทั้งฉลาด แถมยังขี้อ่อยยิ่งกว่าใคร ส่วนฉันเป็นลูกน้อง แถมยังเป็นเด็กน้อยไม่ประสา ลองเจอสายตานักล่ากับปลายนิ้วสุดช่ำชองของเขาเข้าไปแล้วจะรอดได้ยังไงกัน… แต่ทั้งที่ ‘อาคิสึกิ โคจิ’ คนนี้เป็นเหมือนบุคคลต้องห้าม ใจฉันก็ยังเผลอเต้นไม่เป็นส่ำเหมือนจะถูกนายขาจับกินตลอดเวลาอยู่ดี

ครั้นอุบัติเหตุไม่คาดฝันคร่าชีวิตหญิงสาว ‘ลี่มี่’ นางแบบสาวเซ็กซี่ ซ้ำยังคลั่งไคล้บรรดาแม่ทัพหนุ่มในนิยายจีนโบราณเป็นชีวิตจิตใจจึงได้พรสามประการจากยมโลก ประการแรก…ขอให้ได้ไปอยู่ในยุคโบราณที่พรั่งพร้อมด้วยแม่ทัพหุ่นแซ่บ ประการสอง…ขอให้เป็นสตรีโฉมสะคราญล่มบ้านล่มเมือง และประการสาม…ขอให้เก่งกาจเหนือผู้ใด เมื่อถึงคราวมาจุติยังโลกคู่ขนาน คำอธิษฐานก็สัมฤทธิ์ หญิงสาวได้พบพานแม่ทัพหนุ่มนาม ‘ไป๋เอ้าเทียน’ ทันทีที่ประจักษ์ว่ารูปโฉมหล่อเหลาโดนใจ ปณิธานอันแรงกล้าที่จะจับท่านแม่ทัพเป็นสามีให้จงได้ก็ตามมา

ไม่รู้ว่าพรหมลิขิตชักนำหรือเวรกรรมแต่ชาติปางไหน อารยาถึงได้ต้องกลายเป็น ‘กระต่ายในกำมือ’ เขา ต้องมาทำงานใต้อาณัติไม่พอ ยังต้องมารู้ว่าเขาเป็นคู่ปรับตัวฉกาจของพี่ชายอีก โธ่เอ๋ย… เจ้ากรรมนายเวรชัดๆ! *** “ฉันอยากเป็นคนดีของใครสักคนบ้าง แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครให้โอกาสฉันหรือเปล่า” “ก็ถ้าคุณไม่กลับไปทำตัวเหลวไหลแบบเมื่อก่อนแล้วจริงๆ หนูว่า…ก็คงมีแหละค่ะ” “คนนั้นเป็นอาลัวได้ไหม” “อาลัวจะให้โอกาสฉันได้ไหม” “ฉันแก่แล้ว… ไม่อยากไปเที่ยวเล่นที่ไหนแล้วละ”

“หล่อแต่ปากจัญไรก็ไม่น่าเอาไปทำพันธุ์ จะใจแตก แรด ร่านยังไง ฉันก็ไม่ได้ไปเอากับใครบนหัวคุณ มาเดือดร้อนไรด้วย ปล่อย!” “ไม่เดือดร้อนสักนิด แต่เสียเวลาดูแลมาหลายปี ถ้าจะถอนทุนคืนสักทีหรือหลายๆ ทีจะเป็นไรไป” *** “มันน่าเกลียด เธอมีผัวแล้ว ท่องจำใส่กะลาหัวเอาไว้ด้วย” “แปลกนะคะ คนเราทุกวันนี้ พวกปากว่าตาขยิบเยอะแยะไปหมด ติโน่นตินี่ วิจารณ์กันอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่ชอบ ไม่ดี น่าเกลียด น่าขยะแขยง แต่ลับหลังก็เก็บกลืนคำพูดของตัวเองได้ไม่ละอายปาก” “เธอว่าใครตรีนุช”

“ไปอาบน้ำ เสื้อผ้าเอาของผมไปใส่ก่อน” “ฉันจะกลับ” เธอปรี่ไปที่ประตูทันที ทว่ากรินทร์เร็วกว่า เขายึดข้อมือบางไว้แน่น “มีเหตุผลหน่อยสิคุณ ไปอาบน้ำไป ลูกอยากพักผ่อนแล้ว” “ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย!” “เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้ชอบคุณหรอก คุณก็ท่องไว้ว่าเพื่อลูก ๆ”

เมื่อเจ้าสาวร้อยล้านมาหนีงานแต่งในวินาทีสุดท้าย ความซวยจึงหล่นโครมลงบนหัวของ เมขลา ลูกติดแม่เลี้ยงของมินตรา วรเสนา เจ้าสาวตัวจริงที่ชิ่งหนีไป อชิระ อัครเกียรติ ประกาศลั่นว่าเจ้าสาวของเขาต้องเป็นมินตราเท่านั้น แต่แล้วเมื่อจนปัญญาจะตามตัวเธอกลับมาเข้าพิธีให้ทันกาล เจ้าพ่อเงินทุนที่ไม่เคยยอมเสียเปรียบใครจึงจำเป็นต้องรับเจ้าสาวสำรอง ไว้เป็นดอกเบี้ย ระหว่างที่รอชำระความกับมินตราให้สาสม!

เธอ ‘สวย’ และ ‘ซวย’ มาก เป็นเพราะปาก เพราะพรเพี้ยนๆ จึงทำให้เธอได้มาพบกับ…เขา   เพราะพรเพี้ยนๆ ทำให้ จรัสศรี ต้องไปอยู่ในร่างบัณฑิตาที่มีลูกติด หญิงสาวเจอกับสมุดบันทึกของบัณฑิตาที่ต้องการพาลูกไปหาพ่อ   กรินทร์ หนุ่มโสด ไม่คาดคิดว่าเขาจะมีลูกติดโตถึงห้าขวบ แถมภรรยาที่ผอมแห้งแรงน้อยอีกหนึ่งคน   ชายหนุ่มจำไม่ได้ว่าเคยมีสัมพันธ์กับอดีตเลขาตั้งแต่ตอนไหน ตัวตุ่นชอบแม่คนใหม่มากกว่าแม่คนเดิม   จรัสศรี ในร่างบัณฑิตาคอยพร่ำสอน ให้เด็กชายที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจกลายเป็นเด็กธรรมดา ที่คิดถึงความรู้สึกคนรอบข้างบ้าง แต่เวลาในร่างบัณฑิตานั้นน้อยนัก   เธอกลับร่างตนเอง พร้อมทั้งเข้าใจว่าบัณฑิตาที่เข้ามาอยู่ในร่างเธอนั้น ได้ใช้ชีวิตสุขสบายกับลูกและสามี