ไดนาดิน – ติยากร
หากโลกนี้มีแวมไพร์ มีมนุษย์หมาป่า มีวิหคไฟ
ก็ไม่แปลกที่จะมีมนุษย์กึ่งมังกร
และคู่แห่งโชคชะตาที่พวกเขาไม่อาจหลีกหนี
“เธอเป็นใครกันแน่”
“…”
หญิงสาวไม่ตอบ เมื่อเท้าใหญ่ขยับเข้าหา เธอก็ถอยห่างออกไปในระยะเท่ากัน
กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยออกมาจากตัวเธอทำให้เขาแทบคลั่ง
ร่างกายร้อนผ่าวแทบทนไม่ไหว ไอ้ความรู้สึกแบบนี้…
ทำให้ชายหนุ่มลอบกัดฟันจนปากได้รสชาติของเลือด
“กลิ่นของเธอ”
“เสน่ห์จันทร์”
เขาไม่เข้าใจและไม่รู้จักประโยคที่ว่า
“เรียกแบบภาษามนุษย์…ยาปลุกเซ็กซ์ ได้ผลแต่กับคนอย่างพวกเรา
และอมนุษย์ ยิ่งคนได้กลิ่นทรงพลังเท่าไหร่ ก็ยิ่ง…ออกฤทธิ์รุนแรงเท่านั้น”
เสียงนั้นเอ่ยออกมาเป็นครั้งแรก มันเจือกระแสเรียบเย็น
และทำให้ร่างกายเหมือนถูกบังคับให้เชื่อฟัง ให้เชื่อง
เขาเองก็ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร
โตจนอายุขนาดนี้ เขาไม่เคยกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำ
หญิงสาวถอนหายใจแล้วถอยออกไปอีก
“ฉันกำลังยืนอยู่เหนือลม”
ชายหนุ่มเข้าใจสิ่งที่เธอเอ่ย รอจนกระทั่งร่างนั้น
ขยับไปยืนใต้ลมร่างกายของเขาก็สงบลงเล็กน้อย
“เธอเป็นใครกันแน่”
ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งเพราะต้องการคำตอบ
นิ้วมือข้างซ้ายร้อนจนเรียกได้ว่าทรมาน เขากำมือข้างนั้นแน่น
แล้วรอให้หญิงสาวยอมตอบด้วยความใจเย็นที่มีเพียงน้อยนิด
“…”
“ตอบ!”
เสียงนั้นแทบกลายเป็นเสียงตะโกนและความบ้าคลั่ง
ร่างสูงกระโจนทีเดียวก็ถึงร่างเล็ก มือหนาเอื้อมออกไปคว้าลำคอขาว
การโถมเข้าใส่ของเขาทำให้หลังเล็กกระแทกกับผนังบ้านผุผัง
ในสถานที่รกร้างที่เขาเลือกโดยไม่รู้ตัว สีหน้าเล็กไม่เปลี่ยนสักนิด
วินาทีนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงของเธออีกครั้ง
“เด็กน้อยที่น่าสงสาร”
คำกล่าวนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ่งโมโห ตาคมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโต
ที่ตอนนี้มีสีทองผสมเจือปนอยู่ในดวงตาสีดำสนิท
สิ่งที่เธอเป็นทำให้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียดและตื่นกลัว
สีทอง…
เธอคือหัวหน้าเผ่ามังกรสีทอง?
“มองฉัน”
“…”
“มองเข้ามาในตาของฉัน”
เขาทำตามแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ดวงตาสองคู่ร้อยติดกัน
เขาไม่ทันได้สังเกตว่ามือขาวยื่นออกมาแตะที่หน้าผากกว้าง
แต่ไดนาดินไม่ได้ปัดป้อง เพียงปล่อยให้มันจรดลงที่จุดอันตรายบนกายที่แข็งแกร่ง
“มองฉันไว้เด็กน้อย”
“…”
เมื่อเขามองเธอไม่วอกแวกอีกครั้งหญิงสาวก็ยิ้ม
แล้วกระซิบเสียงนุ่มที่เหมือนการปิดสวิตช์ในกายแกร่ง
“ฝันดี”
ปลายนิ้วขาวดีดที่หน้าผากกว้างทีหนึ่ง ในวินาทีเดียวกัน
ร่างสูงก็พลันทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น เธอลูบรอยแดงบนลำคอ
แล้วย่อตัวลงมามองคนตัวโต
ดวงตาของเขาเลื่อนลอยและพยายามต่อสู้กับมนตราที่เธอใช้
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงทำให้ยอมจำนน
และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสถึงการใช้พลังอำนาจของสายเลือดบริสุทธิ์ที่แท้จริง
เคยได้ยินมาบ้างว่าชนชั้นสูงนั้นเกิดมาพร้อมกับพลังอำนาจ
ยิ่งเป็นระดับผู้นำเผ่าก็ยิ่งทรงพลัง แต่เขาไม่ได้อยากลิ้มรสในตอนนี้
บัดซบ
“ดื้อจัง”
หญิงสาวคล้ายกับจะยิ้ม แต่ตาคมปรือปรอยเกินกว่าจะมองเห็นภาพที่ว่า
มือหนากำแน่นพยายามอดทนกับมนตรานั้น เธอถอนหายใจ
แล้วยื่นมือออกมาตรงหน้า ส่วนเขากลัวนิ้วเล็กนั้นขึ้นมาอย่างประหลาด
จนกระทั่งมือเล็กสัมผัสกระหม่อมของเขาอีกรอบ
วูบ
ความนึกคิดพลันถูกสาดไปด้วยความดำมืด
ไดนาดินผู้เก่งกาจคนนั้น…หลับปุ๋ยราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาคนหนึ่ง
