แสร้งปรารถนา – พราภัค
“เราแต่งงานกันเถอะนะคะ”
“ขอโทษนะ แต่พี่คงรับผิดชอบไม่ได้
ถึงจะเป็นผู้ชายคนแรกของแต้วก็เถอะ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ก็แล้วกัน”
ร่างบางน้ำตาไหลโดยไร้เสียงสะอื้น อยากให้เรื่องทั้งหมดในวันนี้
เป็นแค่ฝันร้ายที่จะสลายไปสิ้นเมื่อลืมตาตื่น
เธอถึงกับนิ่งงันไปครู่ใหญ่เพราะความโหดร้ายจากประโยคนั้นจุกอก
กว่าจะเค้นเสียงกระซิบถามออกไปได้ก็เสียน้ำตาไปหลายหยดแล้ว
“เพราะอย่างนี้ใช่ไหม ถึงได้กลัวแต้วท้อง”
“ใช่…แล้วจะทำไม ก็ฉันไม่แน่ใจว่าจะสามารถรักเด็กที่เกิดจากเธอได้”
สรรพนามที่ใช้เริ่มเปลี่ยนไป ความห่างเหินเมินหมางเข้าแทรกกลางระหว่างกัน
โดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวมาก่อน คงไม่ต้องสงสัยคลางแคลงใจอะไรอีกแล้วสินะ
“พี่ทำได้ยังไง ทั้งที่รู้ว่าแต้วรัก…”
“อย่าเอาคำว่ารักมาอ้างเลย มันมีจริงที่ไหน เธอเองก็คบฉัน
เพราะชอบข้าวของเงินทองเหมือนผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่เหรอ
มองแบบตาเป็นประกายจะตายไป”
รอยยิ้มบิดเบ้แสนน่าเกลียดปรากฏขึ้นเป็นการยืนยันว่าเธอไม่ได้กำลังหลับฝัน
ตริยาผงะค้างไปเพราะเพิ่งจะเข้าใจเหตุการณ์ระหว่างเธอกับภาดาอย่างลึกซึ้ง
เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ดีๆ ที่มีให้กันเลยแม้แต่น้อย
