เสน่ห์นวล – เทียนแพร
ใครบอกว่า 7 ปีคือเลขอาถรรพ์ให้คนหมดรักกัน
แต่ไม่ใช่กับสำหรับหัวใจที่หนักแน่นของเขา
หญ้าอ่อนที่เขาเฝ้าฟูมฟัก มีแต่รักมีแต่หลงเพิ่มขึ้น
หลงแม่เนื้อนวลชนิดที่ไม่ที่คิดจะหาทางออก
“พี่สัญญาแล้วว่าจะขอแค่ชื่นใจและมัดจำเอาไว้เท่านั้น”
เสียงแหบพร่ายังกรุ่นด้วยอารมณ์ปรารถนา
กระซิบชิดริมฝีปากนุ่มหวาน หน้าผากแนบหน้าผาก
จมูกเคลียจมูก ด้วยยังไม่สร่างจากรสสัมผัสอันหอมหวาน
สาวน้อยกะพริบตาปริบๆ ในความมืด
คล้ายพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา
พอริมฝีปากบางเฉียบเคลื่อนเข้าขบเม้มกลีบปาก
สีกุหลาบด้านล่างแล้วดึงเบาๆ คนตัวเล็กจึงได้สติ
“พะ…พอ…พอแล้วค่ะ”
สาวน้อยตัวสั่นระริกเอ่ยห้าม ใบหน้าเบี่ยงหลบริมฝีปาก
อุ่นจัดซึ่งคอยแต่จะรังแกไม่ยอมห่าง
“พูดได้แล้วเหรอ”
คนตัวใหญ่หยอกเย้า กดหอมหน้าผากนูนผ่องเบาๆ
เหมือนจะแทนคำขอโทษที่รังแกให้ตกใจ
คนตัวเล็กแก้มแดงจัดอยู่ในความมืด
ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความเขินอาย
“พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ ที่ว่าขอจูบมัดจำเอาไว้”
ดนุ พูดเสียงเบา พลางใช้ริมฝีปากกับสันจมูก
คลอเคลียผิวแก้มร้อนผ่าวไปมา
“มัดจำอะไรคะ ?”
ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ ในความมืด ร่างสูงขยับตัวช้อนศีรษะ
คนตัวเล็กให้หนุนกับท่อนแขนแข็งแรง
แล้วเบี่ยงหน้าหอมแก้มใสฟอดใหญ่
“มัดจำเพื่อให้นวลเป็นของพี่คนเดียวไงครับ”
“มะ หมายความว่ายังไงคะ ?”
เจ้านวล กะพริบตาปริบๆ เหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาพูด
“มีคำถามเยอะจัง”
ดนุหัวเราะเบาๆ
“ก็พี่นุพูดให้หนูงง”
หล่อนต่อปาก แขนแข็งแรงกระชับร่างเล็กเข้ามาแนบอกกว้าง
“คำพูดของพี่บอกชัดอยู่แล้ว แต่นวลนั่นแหละที่แกล้งไม่เข้าใจ”
