สามีวัยละอ่อน – ขยาทิมาต
ลันตานา กับ พฤกษ์ ต้องแต่งงานกันเพราะคำสัญญาในรุ่นทวด
เธอแก่กว่าเขา และเขาก็น่าจะเป็นน้องชายมากกว่าสามีของเธอ
แต่สำหรับเขา ไม่มีทางที่จะเป็นแค่น้องชาย
หรือสามีที่ต้องแต่งงานกันเพราะหน้าที่แน่ๆ
“พฤกษ์…ลันว่าจะคุยเรื่องค่าขนมน่ะ”
เกือบจะเผลอแทนตัวเองว่าพี่ ถ้าไม่เผอิญสบตาแวววาวคู่นั้น
‘ถ้าลันแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ก็คำละจูบ
ถ้าอยากถูกรวบยอดก็เรียกอีกเรื่อยๆ
ผมจะไม่เตือน แต่จะทำจนกว่าลันจะครางขอให้หยุด’
ยังคงจดจำคำขู่ของคนที่กระซิบบอกตอนเขาสาธิต
วิธีทำให้เธอครางไม่ได้หยุดหย่อนที่บนเตียงเมื่อคืนก่อนได้
แล้วถ้าเด็กนี่บ้าดีเดือดปล้ำเธอในรถในรั้วมหาวิทยาลัย
ก็คงได้อับอายกันไปทั่วเป็นแน่
“ค่าขนม…”
เธอมองคนที่หรี่ตามองมาอย่างเจ้าเล่ห์ นี่เด็กบ้าคิดเรื่องลามกอะไรอี๊ก!
“รหัสเรียกรางวัลอะไรสักอย่างที่ผมทำให้บนเตียงหรือเปล่า…”
อยากจะบ้าตาย นี่คนหื่นกามขยับนิ้วขึ้นมาไล้ริมฝีปากเธอเบา
แล้วก็จงใจขยับนิ้วนั้นเข้ามาในโพรงปากให้เธอดูดด้วย
“พอๆ”
ลันตานารีบยันอกแกร่งคนที่ทำท่าจะจู่โจมเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ
นี่เขาแรงดีเกินไปหรือเธออ่อนหัดเรื่องการเป็นข้าวใหม่ปลามันกันแน่นะ
“พะ…ลันหมายถึงค่าขนมน่ะ
ปกติคุณแม่ให้วันละเท่าไหร่ หรือให้เป็นเดือน…”
เธอมองคนที่เอาแต่จ้องตรงมาราวกับไม่เข้าใจ
“สักหมื่นห้าต่อเดือน พอใช้ไหม”
พูดต่อเองก็ได้ เอาจริงๆ มีปัญญาให้แค่นี้แหละ
ถึงจะเป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ ของครอบครัว
แต่มันก็แค่ธุรกิจล้างรถครบวงจรไง ไม่ได้ร่ำรวยขนาดเขา
และก็เศรษฐกิจแบบนี้ นี่แหละสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว
“น้อยไปเหรอ เงียบไปเลย…สองหมื่น พี่ให้ได้แค่…อื้อ…”
“ผมรู้ว่าลันอยากให้ผมลงโทษ”
ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กหื่นกาม เธอเม้มปากแน่น เพราะไม่คิดว่า
แค่เผลอแค่คำเดียวจะถูกจู่โจมด้วยปากอีกฝ่ายขนาดนี้
ที่อยากรู้อีกเรื่องคือเด็กนี่คิดแต่เรื่องหื่นๆ แถมตั้งแต่แต่งงานกันมา
ไม่เคยเห็นแตะหนังสือสักที จะมาสอบทำไม มันน่าจะสอบตกอยู่แล้ว!!
“ตกลงให้สองหมื่นนะ มีอะไรเพิ่มเติมก็มาเบิกกับ…ลันได้”
อยากจะตะโกนถามไปว่าคนที่แก่กว่าไม่แทนตัวเองว่า ‘พี่’
แล้วจะให้แทนตัวเองว่าอะไรวะ
“เอางี้ดีกว่า ผมให้ค่าขนมลันสองหมื่น
แล้วลันอยากได้อะไรมาเบิกกับผม
แต่…คุณต้องเอาใจผมมากๆ
แล้วก็เรียกผมว่า ‘ผัวจ๊ะ’ ‘ผัวจ๋า’ โอเคไหม”
