รุ้งเคียงตะวัน – อัญญาณี
สิ่งที่ หทัยชนก ได้รับรู้ ทำให้เธอแทบล้มทั้งยืน
ร่างกายแข็งประดุจหินที่ถูกถ่วงลงไปอยู่ในน้ำที่เย็นจัด
ร่างทั้งร่างเย็นเฉียบ ระบบประสาทภายในร่างหยุดทำงานในฉับพลัน
หัวใจเสมือนมีใครมาบีบและกดทับ หนำซ้ำยังถูกเข็ม
ที่เปรียบเสมือนความรักทิ่มแทงซ้ำๆ ไปทั่วก้อนเนื้อที่เต้นระส่ำ
แล้วยังถูกซ้ำเติมด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจที่ตอนนี้
แปรสภาพเป็นน้ำกรดชั้นเลิศราดรดซ้ำลงไป
หัวใจของเธอสูญสลาย หมองไหม้จนยากจักกลับคืน
สามีกับเพื่อนสนิท โอ้….เป็นไปได้อย่างไร มันเป็นไปได้อย่างไร
หทัยชนกกำลังคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องจริง
“ไม่จริงใช่ไหมตะวัน มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?”
เสียงคล้ายกับคนละเมอลอดผ่านเรียวปากของหทัยชนกที่เอ่ยถามสามี
ตะวัน มองหน้าภรรยาสาวนิ่ง น้ำตาแห่งความสำนึกผิดไหลริน
ก่อนจะพยัคหน้าแทนคำตอบ เท่านั้นเองร่างของภรรยาผู้แสนดี
ก็ทรุดฮวบลงทรุดนั่งลงกับพื้น ปล่อยเสียงร้องไห้โฮลั่นห้อง
“ฮือๆ .. ทำไมทำอย่างนี้กับรุ้ง ทำไมต้องเป็นเดียร์ ทำไม?”
ความรู้สึกเสียงใจของหทัยชนกจะน้อยกว่านี้
หากคนที่เป็นภรรยาน้อยของสามีไม่ใช่ เกวลิน …เพื่อนรักของเธอ
