รักษ์จอมราช – เกี้ยวจันทร์
“ไอ้หมอนั่น ชอบมันหรือเปล่า”
คำถามทื่อๆทำให้คนฟังพูดไม่ออก
ความเงียบทำให้คนรอคิดไปได้หลายทาง
จอมราช หรี่ตามองคุณหมอหน้าหวาน
“พี่ถาม”
รักษิตา ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ค่ะ”
“รักษิตา!”
หล่อนสะดุ้งกับน้ำเสียงของเขา
“คุณหมอเป็นคนดีทำไมรักษ์จะไม่ชอบล่ะคะ
อีกอย่างเขาก็เป็นพี่ชายเพื่อนของรักษ์”
แค่หล่อนให้เขาคงอยู่ในสถานะพี่ชายเพื่อนเท่านั้น
ไม่อาจเป็นอื่นใบหน้าคมสันฉายแววเข้มขึ้น
วงแขนแข็งแรงรวบร่างเล็กเข้ามากอดแน่นหญิงสาวตกใจตาโต
“พี่จอม ปล่อยรักษ์นะ อย่ามารุ่มร่าม”
นฟังยกยิ้มโน้มหน้าเข้าหาคนตื่นกลัว
“ให้มันเป็นได้แค่นั้นนะรักษ์”
มองเขาอย่างไม่เข้าใจ มือแกร่งยกขึ้นสัมผัส ริมฝีปากนุ่มเบาๆ
จนหญิงสาวเม้มปากเข้าหากันด้วยความประหม่า
ใจเต้นแรงแค่ไหนตอนนี้หล่อนรู้ดีที่สุด
“อย่าให้มันมาขวางหูขวางตาพี่”
“พี่จอมปล่อย”
“อย่าให้มันทำอย่างที่พี่ทำ”
พูดจบปากหยักก็ประทับจูบลงบนเรียวปากอิ่มทันที
รักษิตาตกอยู่ในอาการตะลึงจึงไม่ทันได้ผลักเขาออก
ปล่อยให้อีกฝ่ายละเลียดชิมความหวานจนหนำใจ
