ม่านบังใจ – ชูวงศ์ ฉายะจินดา
ทัฬห์ ค่อยๆวางร่างของเด็กสาวลงบนเตียงอย่างถนอม
ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของหล่อนเกล้าเป็นมวยทรงสูงประดับรัดเกล้าเพชร
ซึ่งเป็นชิ้นหนึ่งในเครื่องเพชรสองสามชิ้น
ที่เขาได้มอบไว้แก่ สร้อยทอง เป็นของหมั้น
ชายหนุ่มประคองหน้าหล่อนให้ตะแคงไปข้างหนึ่ง
บรรจงแกะเครื่องประดับผมออกวางไว้บนหัวเตียง
แล้วคลี่มวยผมของหล่อนออกเพื่อกันเจ็บเมื่อวางศีรษะทับ
ครั้นแล้วเขาจึงขยับศีรษะของหล่อนให้นอนหงายตามสบาย
เขายืนพิศดูหล่อนอยู่ครู่หนึ่งอย่างตะลึงลาน
เฟื่องลดา หลับตาพริ้ม ผมยาวสยายอยู่บนหมอน
ขนตาของหล่อนดกหนาและงอนช้อยเมื่อต้องกับแสงไฟ
ดูเป็นเงานุ่มเหมือนเส้นไหม สีของมันเป็นสีเดียว
กับคิ้วที่โก่งเรียวยาวจนจดหางตา
ไฝรับน้ำตาเม็ดเล็กบนแก้มซ้ายของหล่อน
ขับผิวแก้มให้แลดูผุดผาดยิ่งขึ้น จมูกของหล่อนเล็ก
และโด่งปลายเชิดนิดๆ รับกับปากรูปงามซึ่งขณะนี้หุบสนิท
นิ้วของทัฬห์เอื้อมไปแตะที่ปลายคางมนของเด็กสาวโดยมิได้ตั้งใจ
‘นี่หรือเมียของเรา!’
เขารำพึงด้วยความปลาบปลื้มและภาคภูมิใจ
แต่วินาทีต่อมา ความรู้สึกนี้ก็สลายไปจากใจของเขาโดยสิ้นเชิง!
