พิศวาสลวงบ่วงราคี – ดารารินทร์
เมื่อหนี้บุญคุณถูกทวงคืนด้วยอิสรภาพทั้งชีวิตไม่ใช่เงิน
เวทิต ต้องจำทนจดทะเบียนสมรสกับ พาฝน อย่างจำใจ
แล้วชดใช้ให้กับหล่อนด้วยข้อแม้แสนโหดร้าย
หล่อนไม่มีสิทธิ์ห้าม หึง หวง หรือแม้แต่คิดจะรักเขา…
แต่ความใกล้ชิดทำให้ฤทธิ์พิศวาสแพร่กำจาย
กลายเป็นบ่วงราคีรอยรัดหล่อนไว้กับเขา… คนเอาแต่ใจ
“ฟังให้ดีนะฝน พี่… ไม่… หย่า!”
“แล้วจะเก็บฝนไว้ทำไม ในเมื่อตัวจริงของพี่ไทม์ก็กลับมาแล้ว”
“ถามได้ ก็เก็บไว้ทำเมียนะสิ”
พาฝนหลับตาแน่นเมื่อโดนรวนแล้วลืมตาขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“พอทีเถอะค่ะ แค่นี้ฝนก็เจ็บปวดมากพอแล้ว”
“เจ็บเหรอ แล้วพี่ล่ะ ฝนได้พี่ไปตั้งกี่ทียังมีหน้ามาขอหย่าอีก
ผู้หญิงใจร้าย ไร้ความรับผิดชอบต่อสามี ได้แล้วก็คิดจะทิ้งขว้างอย่างเอาแต่ใจ
เห็นพี่เป็นผู้ชายข้างถนนหรือไง”
เฮอะ! อีตาบ้า ดูพูดเข้าสิ หล่อนไม่ใช่หรือที่ต้องพูดประโยคตัดพ้อพวกนี้ออกมา เขามัน… บ้า!
“ฝนไม่ตลก”
“พี่ก็ไม่ได้พูดให้ตลก พี่พูดจริง”
“อย่ากวนประสาทฝนได้ไหมคะ”
“ก็แล้วทำไมล่ะ พี่เสียตัวให้ฝนไปแล้ว พี่ต้องการความรับผิดชอบ ฝนต้องรับผิดชอบพี่”
เขาบอกอย่างแง่งอน ทำตัวเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ที่ถูกหนุ่มฉกรรจ์ฉีกทึ้งพรหมจารี
จนขาดยับมายืนทวงความรับผิดชอบด้วยความเสียอกเสียใจอย่างไรอย่างนั้น
‘อยากจะบ้า!’
เรื่องนี้มีภาคต่อ (รุ่นลูก) คือเรื่อง พิศวาสร้ายลวงใจรัก และภาคต่อของภาคต่อ คือเรื่อง พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก ด้วยค่ะ อย่าลืมไปอ่านกันนะคะ
