พันศักดิ์ – B.J.
“กลางวันแสกๆ ไม่อายฟ้าอายดิน”
พันศักดิ์ เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า
เด็กสาวใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
ตัวสั่นเทาสะบัดมือหนีมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ
ก่อนจะเดินกระเผลกๆ ออกจากกระท่อม
หนุ่มใหญ่สบถยาวเหยียด
เมื่อหันไปเห็นก้นขาวๆ ของเด็กสาววัยสิบแปด
เธอเอาเสื้อผ้าขาดๆ ปิดบังเนื้อตัว
ร้องไห้สะอึกสะอื้นเดินหนีด้วยเนื้อตัวสั่นเทา
“จะไปไหน”
ร่างสูงใหญ่เกือบร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร
ตามมากระชากแขนเล็กของเด็กสาว
เธอสะดุ้งสุดตัวยังร้องไห้ไม่ขาดสาย
“มังคุดจะกลับบ้าน”
มังคุดตอบเสียงสั่นๆ สะอื้นจนตัวโยน
“เดินแก้ผ้าไปแบบนี้น่ะเหรอ”
ขาเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดใจไม่น้อย
“แล้วจะให้มังคุดทำยังไง”
เด็กสาวถามเสียงสะอื้น
“เอาใบกล้วยปิดไหมกันอุจาดตา”
เขาประชดแต่เธอกัดปากตัวเองแล้วสะบัดมือหนี
“โกรธรึที่มาขัดจังหวะ”
พันศักดิ์เลิกคิ้วขึ้นถาม
“ปากร้าย มังคุดไม่เคยคิดจะมีผัวทีเดียวสิบคนหรอกนะ”
“อ้อ… นึกว่าอยาก”
“ลุงศักดิ์!”
เธอเสียงดังใส่เขายังร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาเปรอะเปื้อน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!
เสียงกรีดร้องดังขึ้น พันศักดิ์อุ้มร่างเล็กขึ้นสู่อ้อมแขน
หลังจากสะพายปืนลูกซองไปทางด้านหลัง
เธอปัดป้องปิดบังเนื้อตัวเป็นพัลวัน
“อย่าดิ้นสิ ตกลงไปแข้งขาหักไม่รู้ด้วยนะ”
คนเถื่อนหน้าดุทำเสียงดุ เด็กสาวรีบหยุดดิ้น
กอดคอหนาเอาไว้เพราะกลัวตก ยังสะอึกสะอื้นอยู่ไม่หาย
เธอซุกหน้าที่อกกว้าง อับอายหนักหนาที่ต้องมาเปลือยกายต่อหน้าเขา
