พรหมปฏิพัทธ์ – เพลงสายลม
เหมือนพระพรหมบันดาล ให้หัวใจเขาปฏิพัทธ์ต่อเธอตั้งแต่แรกเห็น
หญิงสาวแปลกหน้าที่บังเอิญมาเดินชนในงานบุญประจำปี
เธอเร้นกายหายไปเหมือนสายลม ธิปกเฝ้าแลหา
หากพระพรหมจะเมตตาอีกสักครั้ง ขอให้เขาได้เจอเธออีก
คราวนี้ล่ะ จะไม่ปล่อยให้ล่องหนหายไปไหนได้
เมื่อพระพรหมจงใจลิขิตเสียอย่าง มีหรือจะคลาดกันได้ตลอดไป
“นี่คุณธิปก แขกของพ่อไงล่ะหนูลิน”
รุจถือโอกาสกล่าวกับลูกสาวนอกไส้
นลินพนมมือไหว้เขาอย่างนิ่มนวล ธิปกรับไหว้และมองดูเธอ
พลางหวนนึกถึงหญิงสาวที่เคยเจอกันแวบเดียวในงานประเพณีประจำปี รำพึงอยู่ในอกในใจ…
ใช่คนนี้แน่แล้ว…เขาเที่ยววนเที่ยวตามหาเธออยู่ปีกว่า
จากที่ไม่ค่อยเที่ยวงานบุญงานประเพณีที่ไหน ก็ไปมันแทบทุกที่ เผื่อจะได้เจอเธออีกหน
แต่ใครจะนึก เธออยู่แทบจ่อจมูก ตาผ่องพูดถูก…ลูกสาวคุณรุจ
อดีตรองผู้ว่าฯที่เพิ่งย้ายมาปักหลักอยู่อำเภอเรา
แล้วเขาก็บ้า ทั้งที่ย้อนกลับไปถามใหม่ให้แน่ใจแล้ว
แกยืนยันคำเดิมเขาก็หาว่าแกเลอะเทอะ
ลูกสาวอดีตรองผู้ว่าฯไม่เห็นจะหน้าสวย ตาหวาน สูงโปร่ง อรชรอ้อนแอ้น
เหมือนกับหญิงสาวที่เขาเจอในงานประเพณีประจำปีเลย
ธิปกเฝ้าดูเธออยู่เงียบๆ เขามองพวงผมเป็นลอนที่ยาวสลวย มองหน้าผากนูนเกลี้ยง
มองคิ้วเรียวงาม จมูกโด่งขึ้นสัน มองพวงแก้มที่เนียนละมุน มองกลีบปากบางอิ่ม
สีชมพูเรื่อซึ่งขยับพูดเบาๆ กับผู้เป็นย่า แล้วคลี่เป็นรอยยิ้มหวาน
มองดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับเหมือนมีเกล็ดเพชรบรรจุอยู่เต็ม
ขนตาของเธองอนเช้ง รับกันดีเหลือเกินกับประกายตาหวานซึ้งนั้น
ลำแขนก็กลมกลึงผ่องผาด มือที่ขยับเคลื่อนไหวประกอบด้วยนิ้วที่เรียวสวยเหมือนลำเทียน
ไม่ว่าจะพิศมุมไหน เห็นแต่ความขาวเนียนทั้งเนื้อทั้งตัว
เพียงแค่ได้ลอบมองดูเธออย่างนี้ ธิปกก็ให้รู้สึกวาบหวามในหัวอกเป็นยิ่งนัก
