ผลาญหัวใจด้วยไฟรัก – มนต์จันทร์
ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีจุดสิ้นสุดของมัน ความรักก็เช่นกัน..
“ตอนที่ฉันทำหน้าที่เป็นภรรยาที่แสนดีให้คุณ
ไม่มีวันไหนเลย ที่แก้มของฉันจะไม่อาบน้ำตา
คุณทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง…
แล้ววันนี้ยังมีหน้ากลับมาทวง ‘ลูก’
ที่คุณไม่เคยรู้ว่ามีพวกเขาเลยด้วยซ้ำ”
“ฉันต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงลูก และลูกต้องไปอยู่กับฉัน”
“เฮอะ! เลี้ยงลูกยังไงมิทราบ? ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ
ฉันจะไม่ยอมให้ตาเมฆกับยัยฟ้าต้องไปรับรู้ว่า
ตัวเองมีแม่เลี้ยงมากมายจนนับ หนึ่งถึงร้อยยังไม่หมดแน่”
คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมองอดีตภรรยา
มือข้างหนึ่งของเจ้าหล่อนยืนเท้าสะเอว
ส่วนอีกข้างก็ชี้หน้าด่าเขาฉอดๆ แบบไม่มีการยั้งเลยสักนิด
“นี่! เธอจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะหมอก”
“ก็ใช่ไง ฉันน่ะดูคุณ ‘ถูก’ ไม่ได้ดูผิดเลยสักนิด
หรือว่าจะปฏิเสธว่าที่ผ่านมาคุณไม่เคยมีพฤติกรรม
เปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยแบบไม่ซ้ำหน้า?”
“ฉันไม่ปฏิเสธ แต่ตอนนั้นฉันยังไม่มีลูกและไม่มีใคร
แล้วจะควงคนอื่นมันผิดตรงไหนมิทราบ”
ฮึ! ตอนนั้นฉันไม่มีใคร แล้วผู้หญิงที่นั่งหน้าสลอนรอเปิดประตู
ให้แกจนดึกดื่นน่ะมันใครกัน.. ฉันไง! มณีมันตรา หน้าโง่คนนี้
หลายต่อหลายครั้งที่ชายหนุ่มทำให้เธอเสียใจ แต่เธอเลือกที่จะทน
เพราะคำว่ารักที่มันไม่มีอยู่จริงของเขา เมื่อนึกย้อนกลับไป
แล้วอยากจะหัวเราะให้กับความโง่เง่าและน่าสมเพชของตัวเองเหลือเกิน
“ฉันไม่เชื่อ! คนแบบคุณมันเชื่อถือไม่ได้”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ แต่ที่ฉันสนคือลูก!”
“คุณจะมาเรียกร้องเอาอะไรตอนนี้ ในเมื่อสี่ปีที่ผ่านมา
คุณไม่รู้ว่ามีพวกแกอยู่บนโลก ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรเลยนี่คะ
คุณก็ยังหายใจต่อไปได้ ไม่ได้ตายซะหน่อย! ปล่อยฉันกับเด็กๆไป
ให้พวกเขาเข้าใจว่าพ่อได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วเหมือนเดิมดีกว่านะคะ”
