คืนใจให้อาคเนย์ – ติยากร
ความสัมพันธ์ของเราสองคนเกิดจากความไม่จริงจัง
ซ้ำยังฉาบฉวยพร้อมที่จะหันหลังจากกันไปอย่างง่ายดาย
แต่ไปๆ มาๆ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ความรู้สึกที่ไม่จริงจังนั้น
ได้กลายเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’
“ทำไมถึงมองเหมือนอยากลากผมขึ้นเตียงอีกรอบแบบนั้น”
“ฉันนึกว่าคุณจะชิ่งหนีไปก่อนที่ฉันจะตื่นเสียอีก”
เขาเลิกคิ้วแปลกใจเสียเต็มประดาเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น
มือหนาผายไปรอบห้องแล้วค่อยเอ่ยว่า
“คุณคิดว่าผมจะบ้าขนาดนั้นเลยเหรอ”
หญิงสาวมองตามการเคลื่อนไหวของเขา
รวมถึงท่อนแขนและมือใหญ่ๆ นั่นด้วย
“ผมไม่บ้าทิ้งสาวแปลกหน้าเอาไว้ในห้องที่มีมูลค่าหลายล้านหรอกนะ”
และเธอก็ไม่ได้โง่จนมองไม่ออกว่า ที่นี่มีมูลค่ามากกว่าเก้าหลักเสียด้วยซ้ำ
“ฉันจะโทรหาหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง อยากจะให้เขาช่วยตรวจสอบอะไรสักหน่อย”
คำกล่าวของหญิงสาวทำให้เขาหัวเราะ ร่างสูงลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยโต้ตอบกลับมาว่า
“ผมจะจับคุณขังไว้ก่อนที่คุณจะได้ทำแบบนั้นก็แล้วกัน”
พวกเธอประเมินกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง แน่นอนว่าเธอล้อเล่น
ส่วนเขา…มันกึ่งๆ จริง อาคเนย์ไม่ได้ตาบอดจนดูไม่ออกว่าเขายังติดใจ
และยังไม่อยากให้ความสัมพันธ์ในครั้งนี้จบลง
แต่มันก็คงไม่ได้ยืดยาวและมั่นคงนักหรอก
มาสนุกกัน
นั่นละคือสิ่งที่สื่อออกมาจากดวงตาคมกริบยามที่เขามองตรงมาที่หญิงสาว
“ฉันมีคำถาม”
“ลองถามมาสิ”
แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่า ชายหนุ่มมีกลิ่นอาย
ที่ทำให้คนปกติไม่อยากเข้าใกล้นัก
สำหรับคนอื่นมันคงเป็นแบบนั้น แต่สำหรับเธอ…
เขามีเสน่ห์แบบอันตรายที่มีต่อหญิงสาวอย่างจัง
“คุณมีเมียหรือยัง”
คำถามของหญิงสาวทำให้เขาหลุดยิ้มออกมา
ดวงตาคมพราวระยับก่อนจะส่ายหัว
“ไม่เคยมี”
“และคงไม่คิดจะมีแน่ๆ”
เมื่อเธอต่อยอดให้ เขาก็พยักหน้ารับ
“ผมชอบผู้หญิงฉลาด”
“ไม่ คุณชอบผู้หญิงรู้จักหน้าที่ของตัวเอง”
“…”
“และฉันเก่งเรื่องนั้นมาก”
“หึ ผมพอรู้”
มือหนายื่นออกมาจับเส้นผมบางเส้นที่กระดกแตกทรง
แล้วพึมพำเสียงเบาที่หญิงสาวได้ยินเพียงคนเดียว
“ทำไมคุณถึงไม่ลองพยายามดูหน่อยล่ะ”
“เรื่อง?”
“เรื่องของผม และทิศทางลมอะไรนั่น”
เธอเฝ้ามองใบหน้าคมคายที่มีไรหนวดเขียวครึ้มอยู่บนคาง
และเหนือริมฝีปากกระด้าง ตอนที่มือหนาทัดผมสีอ่อน
กับใบหูขาวเขาก็เอ่ยต่ออีกว่า
“พยายามดูหน่อย”
“ทำไมฉันต้องพยายามในสิ่งที่ฉันไม่อยากได้ด้วย
และคุณเองก็ไม่ได้ต้องการมันเหมือนกัน”
เขาทำหน้าตกใจ ก่อนจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
มือหนาละออกจากเส้นผมนุ่มแล้วถอนหายใจที่เกิดจากการเสแสร้ง
“รู้ทันผมอีกแล้ว”
“ก็คุณจงใจโกหกให้ฉันจับได้เอง”
