วิวาห์ล้อมใจ – เนตรภัคตรา
เพราะความเข้าใจผิด ไม่เพียงกลายเป็นพันธนาการร้อยรัดคนทั้งสอง
ด้วยคำว่า ‘วิวาห์‘ แต่ยังฉุดรั้งเธอ ให้ตกลงสู่หลุมพรางที่มีชื่อว่า ‘ความรัก‘
ประตูห้องนอนเปิดผลัวะ! แก้วกิริยา วิ่งออกมาในสภาพที่มีผ้าห่มคลุมกาย
ก่อนจะถูก ปฏิพัทธ์ วิ่งมาคว้าเอาไว้ ทั้งที่เขาก็สวมแค่กางเกงขายาวตัวเดียว
“ยายแก้ว! คุณพัทธ์!”
พี่สาวของแก้วกิริยาร้องเรียกชื่อของทั้งสองคนด้วยความตกใจ
ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบปล่อยมือออกจากเรือนกายของคนตัวเล็ก
ส่วนพ่อกำนันซึ่งตกใจตื่น เพราะเสียงเอะอะโวยวายจากชั้นสอง
รีบวิ่งตามขึ้นมาพร้อมด้วยเหล่าญาติพี่น้อง และเมื่อก้าวขึ้นมาจนถึงหัวบันได
ก็รีบร้องถามลูกสาวทันที
“ยายแก้ว เกิดอะไรขึ้น!”
“ไม่! ฉันไม่มีทางรับนังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นมาเป็นลูกสะใภ้ของฉันเด็ดขาด”
คุณหญิงลุกขึ้นคัดค้านเสียงดังทันทีที่ได้ยินคำขอของลูกชาย
“คุณแม่ดูนี่ก่อนสิครับ” จู่ๆ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ยื่นมือถือมาตรงหน้า
จากนั้นก็ชี้ไปยังศีรษะและรองเท้าของคนในรูป
“นี่หัวไงครับคุณแม่ ส่วนนี่ก็ปลายเท้า”
“นี่แกจงใจกวนประสาทฉันใช่ไหม ตาพัทธ์”
คุณหญิงจันทร์กระจ่างแทบจะจิกทึ้งผมตัวเอง เพราะความกวนประสาทของลูกชาย
ขณะกำลังนั่งอยู่บนเตียงหลังถอดเสื้อสูทสีขาวเสร็จ จู่ๆ หูก็แว่วเสียงหวานจากเจ้าสาว
‘พี่ภูคะ ช่วยถอดกิ๊บตรงด้านหลังให้แป้งหน่อยได้ไหมคะ แป้งแกะไม่ถึงค่ะ’
กันตาอยู่ในชุดแต่งงานเกาะอกสีขาวอวดเนินอกอิ่มและกำลังนั่งหันหลังให้
ภูตะวันจำต้องกัดฟัน และรีบยื่นมือไปแกะกิ๊บบนเรือนผมของเจ้าสาวด้วยมือไม้อันสั่นเทา
ใจก็อดนึกต่อว่าช่างทำผมไม่ได้… ติดมาได้ ไม่นึกถึงใจคนถอด เอ๊ย! คนแกะบ้างเลย