ร้อนรักเหยี่ยวทะเลทราย – พรรณารา
“จะทำอะไร ห้ามถอดออกเด็ดขาด”
เสียงที่ดังมาจากม่านบางๆ ทำเอา น้ำค้าง สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
หันไปมองแล้วก็ต้องผินหน้าหนี เพราะตอนนี้เขาคงอาบน้ำเรียบร้อย
ผมเผ้าดูยังเปียกๆ อยู่ ใบหน้าแกร่งดูหล่อเหลา
ภายใต้หนวดเคราที่ตัดเล็มเรียบร้อย แต่ไม่ได้สั้น
เหมือนวันที่เจอในงานเดินแบบวันนั้น กับที่วังขององค์ฟาฮัด
“คุณ!”
“ใช่สามีเธอยังไงล่ะ มันคือกำไลของฉันที่ประทับไว้บนตัวเธอ
เช่นเดียวกับร่างกายของเธอที่หลอมเป็นหนึ่งเดียวกันกับฉันน้ำค้าง”
อับราฮิม เดินเข้ามาแล้วทิ้งตัวนั่งข้างๆ กายของน้ำค้าง
พร้อมกับยกมือขึ้นเชยคางมนให้สบายตากับเขาด้วย
“เอามันออกไปนะ”
น้ำค้างปัดมือของเขาออกจากปลายคาง
ร้องบอกให้เขาถอดมันออกจากข้อมือของเธอ
เธอไม่อยากได้ของเขา เพราะคิดว่ามันคือของกำนัล
ที่เขาได้ช่วงชิงความสาวของเธอไปนั่นเอง
เขาเคยพูดว่าจะให้มากกว่าที่เขาเขียนเช็คคราวก่อนถ้าเขาพอใจ
“ไม่และอย่าคิดจะถอดออกเด็ดขาด และถ้าเธอให้ใครเอามันออก
จากข้อมือของเธอ มันคนนั้นจะต้องหัวหลุดออกจากบ่าอย่างแน่นอน ไม่เชื่อลองดู”
อับราฮิมจับข้อมือบางเอาไว้แน่น ส่งสายตาดุดัน ข่มขู่เสียงเหี้ยมๆ
และเขาหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ไม่เป็นอื่น
ใครมันบังอาจแกะกำไลมืออันนี้ออกจากข้อมือเมียเขา
มันไม่ได้ตายดีอย่างแน่นอน
