อสูรเกี้ยวรัก – ดารารินทร์
ร้ายฤา…จะสู้รัก แต่เมื่อรักปักใจ…ก็เกือบสายเกินกาล
ความป่าเถื่อน ความหิวกระหาย ถูกความนุ่มนวลหอมหวาน
ของเด็กสาวแรกแย้มกระชากออกมาจนหมดเปลือก
ทุกสัมผัสเร่าร้อนรุนแรงและเนิ่นนาน หลายครั้งกว่าที่อารมณ์ดิบเถื่อน
ซึ่งบวกกับความโกรธอยากเอาชนะจะสงบลงได้ เขาหูอื้อตาลาย
อารมณ์ร้อนรุ่มดังไฟ แม้เสียงร้องขออย่างเจ็บปวดก็ไม่ได้ยิน
เด็กสาวแสนบริสุทธิ์ชอกช้ำทั้งกายใจ แต่จะโทษใครได้…
ในเมื่อหล่อนมายั่วเสือโหยให้หิวจนตาลายเอง!
“เอาเสื้อมานะ”
หล่อนแว้ดเสียงหลง ยกมือขึ้นมากอดปกปิดทรวงอกจนมิดชิด
“ทำไมชอบรังแกกวางอยู่เรื่อย กวางไม่ใช่ของเล่น
กวางมีชีวิต มีหัวใจ กวางกลัวเป็น”
“ไม่เถียงหรอก เพราะผมก็คนเหมือนคุณ”
ดวงตากลมดำขลับช้อนขึ้นมาจ้องตาเขาเขม็ง
‘คนอะไรตีรวนเก่ง กวนประสาท!’ แต่ถ้ายิ่งเถียงยิ่งต่อต้าน
ก็เห็นท่าว่าจะแพ้อยู่รำไร นรีกานต์ จึงกลับใจอ้อนวอนเขาอีกครั้ง
“ขอเสื้อให้กวางนะคะ อย่ารังแกกันเลย กวางกลัว”
“กลัวอะไร กลัวในหน้าที่น่ะหรือ”
ถามและฉวยโอกาสนั้นที่หล่อนกำลังเผลอมอง
ปลดตะขอเสื้อชั้นในดึงออกมาขวางทิ้ง
