ลวงรัก มลทินเถื่อน – พวงชมพู
“ฉันมีเรื่องที่ต้องตกลงกับเธอก่อนแต่งงาน”
คนที่เป็นฝ่ายเปิดฉากพูดก่อนนั้นคือ วิศรุต
ที่จ้องมองใบหน้าที่ซีดไปถนัดตาตั้งแต่ที่เจอเขากับแม่
ที่หน้าประตูบ้านนั่นแล้วไปพลางๆ
“ว่ามาได้เลยค่ะ”
อันธิกา ตอบเหมือนคนไร้ซึ่งทางให้ได้เลือก
“ถึงเราจะแต่งงานกัน แต่เธอจะไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉัน!
เราสองคนจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดฉันทันทีที่งานแต่งจบลง
ฉันจะบอกคุณแม่ว่าที่นั่นมันสะดวกเวลาไปทำงาน
เธอเองก็ควรจะบอกแบบนั้นเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าท่านหรือใครถาม!”
หญิงสาวรับฟังแต่โดยดีก่อนจะพยักหน้ารับ
ไม่กล้าแม้แต่จะแสดงความเห็นเพราะรู้แก่ใจดี
ว่าเสียงของเธอมันแทบไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับเขา
“อีกอย่าง…ระหว่างฉันกับลินหรือแม้แต่ผู้หญิงคนอื่นๆ ของฉัน
ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เธอไม่มีสิทธิ์มาตีกรอบหรือแสดงอำนาจอะไร
ในชีวิตของฉันทั้งนั้น หน้าที่เธอต้องทำคือเป็นนางบำเรอบนเตียงให้ฉัน
แก้ขัดเวลาที่ผู้หญิงของฉันเขาไม่ว่าง! ซึ่งฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบมัน”
คนฟังได้แต่ยืนนิ่ง ทั้งๆ ที่หัวใจแสนปวดร้าวเหลือเกิน
“แล้วอันละคะ…”
“เธอทำไม!”
วิศรุตย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ
“อันมีสิทธิ์ทำอย่างที่รุจทำด้วยรึเปล่า”
อันธิการู้ตัวเองดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังที่เอ่ยถามประโยคนี้จบลง
ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่คิดเมื่อต้นแขนของเธอ
ถูกคนใจร้ายกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างรุนแรง
“อยากตายก็ลองดู! จำใส่หัวเอาไว้นะอันธิกาว่าเธอไม่มีสิทธิ์
ไปมั่วกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นตราบใดที่ยังนอนกอดทะเบียนสมรสของฉันอยู่!
เพราะฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!
แล้วเธอเล่า เขาเคยคิดจะถามเธอบ้างไหม ว่าอยากจะใช้ผู้ชาย
ร่วมกันกับผู้หญิงของเขารึเปล่า อันธิกาได้แต่ร้องถามคำถามนี้แต่ภายในใจ
