พ่ายเสน่ห์นางซินฯ – ปานรำไพ
รัฐวีร์ ชาญวรกุล หนุ่มนักเรียนนอก ผู้หนีจากการถูกคลุมถุงชน
“อะไรนะ นี่อย่าบอกนะว่าที่ไม่ยอมเข้าบ้านเนี่ย เพราะคุณหญิงแม่จะจับนายแต่งงาน”
สายตาหรี่มองคนข้างกายอย่างไม่ค่อยเชื่อถือคำพูดนัก
“ใช่นะสิ” เอ่ยถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของรัฐวีร์ก็ขุ่นมัวขึ้นมาทันที
คุณแม่นะคุณแม่ นี่มันยุคไหนสมัยไหนกันแล้ว ยังทำเป็นคนแก่หัวโบราณคร่ำครึ
จับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่กันสักนิดมาแต่งงานกัน
แต่นั่นยังไม่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโมโหได้มากเท่ากับที่รู้ว่า
การแต่งงานครั้งนี้มีผลประโยชน์ทางธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
“แล้วทำไมนายไม่หิ้วแหม่มตาสีฟ้า ผมสีทองมาฝากคุณหญิงแม่สักคนล่ะรัฐ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว”
อนิรุตแสร้งถาม ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนรักไม่นิยมบริโภคของนอกอยู่แล้ว
“ผู้หญิงไทยสวยๆ เยอะแยะ ทำไมฉันจะต้องเสียดุลให้ต่างชาติด้วยล่ะ”
ปัญณดา โชติกาญจนา เพียงเพราะเป็นลูกที่เกิดจากภรรยาลำดับที่สอง
ทำให้เธอต้องกลายเป็นลิ่วล้อให้พี่สาวต่างมารดา
หญิงสาวไม่ปรารถนาข้าวของเงินทองใดๆ ต้องการแค่ใครสักคนที่จริงใจแค่นั้นพอ
“ถามแต่ฉัน แล้วณดาล่ะ คงถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปอีกแล้วสินะ”
ฐิติถามอย่างรู้ทัน ซึ่งปัญณดาก็ไม่ได้ตอบ เธอส่งยิ้มบางๆ มาให้
“เฮ้อ ฉันละสงสารเธอจริงๆ ณดา เมื่อไหร่น้าจะมีอัศวินขี่ลัมเบอร์กินี มาพาเธอออกไปจากคุกสวยหรูแห่งนี้เสียที นางติ๊ดตี่จะรำแก้บนแก้ล่างสามรอบเลยเชียว”
คำพูดของฐิติเรียกเสียงหัวเราะสดใสของปัญณดา อาการหดหู่ก่อนหน้าเริ่มหายไป
“คงอีกนาน”
