Tag: วยุ

สวรรค์เล่นตลก ส่งมาเฟียมือเปื้อนเลือดอย่างเหลียงเฟยอินให้สลับมาอยู่ในร่างจิ้งจอกน้อย …ทั้งคู่ต่อสู้กันมาแล้วหลายกระบวนท่า แต่ทุกครั้งเป็นเหลียงเฟยอินในสภาพจิ้งจอกน้อยที่พ่ายแพ้หมดรูป ยามนางกางเล็บตะกุย เขาดึงหนังคอนางห้อยกลางอากาศ พอคิดจะแสร้งตาย ท้องนางก็ถูกเกาจนคันยุบยิบ ดีดขาเผลอเคลิบเคลิ้มไปพักใหญ่ สุดท้ายนางก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรม นอนหอบอยู่ในอุ้งมือใหญ่ ปล่อยให้เจ้าคนน่าชังลูบหัวหูตนอย่างคร้านจะสู้ให้เหนื่อยแรงเปล่า

เยว่อิงที่นั่งเหม่อพิงเสาเตียงมานับจากรู้สึกตัวก็คว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ปกปิดเรือนกายบอบช้ำที่ถูกทารุณเป็นจ้ำๆ ไว้จากสายตาพวกเขา บุรุษเจ้าของเรือนกายเปลือยเปล่าที่นอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาให้รู้สึกตัวตื่น เขาค่อยๆ ยันตัวลงขึ้นนั่ง เปิดเผยใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความอิดโรย แก่สายตาของผู้บุกรุกทั้งสองที่คนหนึ่งตัวแข็งค้างเป็นหิน อีกคนก็เกิดอาการเข่าอ่อนทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น ผิดพลาด…ผิดพลาดถึงขั้นนี้ได้อย่างไรกัน!

เมื่อหญิงสาวผู้ซึ่งหวาดกลัวไปเสียทุกสิ่งเช่นนาง ต้องถูกส่งมายังสถานที่ที่ถูกขนานนามว่าอันตราย ทว่าสิ่งที่เรียกว่าอันตราย หาใช่สำนักลึกลับอย่างเขาหมื่นพิษไม่ หากแต่เป็นบุคลิกซับซ้อนยากหยั่ง ทั้งยังสุดขั้วของเจ้าสำนักรูปงามต่างหากล่ะ!

‘กู่หานเฟิง’ ประมุขหนุ่มแห่งป้อมปิศาจแดงถูกนางมารตัวน้อยช่วงชิงหัวใจ เพียงแค่นางใช้หนึ่งอ้อมกอด…ผูกมัดเขาไว้ นางทำให้เขารู้จักว่ารักคนผู้หนึ่งเป็นเช่นใด นางทำให้เขาเข้าใจว่ากอดคนแล้วหลับไป นั้นสุขหาใดเทียบ แต่แค้นที่มารดานางกระทำไว้ก็ยากที่เขาจะลบเลือนดุจเดียวกัน

โชคชะตาใดกันที่ชักนำให้เขามาพานพบเจอสตรีเช่นนาง เดิมคิดไล่ตามมาล้างแค้น กลับเป็นเขาที่ถูกนางปั่นหัวจนแทบคลุ่มคลั่ง ตกลงเป็นเขาหรือนางกันแน่ ที่กำลังเป็นผู้ถูกกระทำ! “ท่านบอกว่าติดหนี้หนึ่งครั้ง ต้องประทับรอยบนคอ เช่นนั้นหากข้าเป็นหนี้บุญคุณผู้อื่น ข้าก็ต้อง…”

จางอูหวิน…ประมุขหนุ่มแห่งพรรคเทพสัมฤทธิได้ชื่อว่าเย็นชาไร้ใจที่สุดในบรรดาพี่น้องสกุลจาง ทว่าหัวใจเยือกแข็งของเขานั้นกลับผูกพันอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อยผู้หนึ่งที่บังเอิญได้ช่วยชีวิตนางไว้เมื่อสิบสองปีก่อน แต่เพราะเหตุบางอย่างทำให้เขาและนางพรากจากไม่อาจตามหากันพบ แต่แล้วอยู่ๆ นางก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า ทว่าเขากลับรู้สึกว่านางหาใช่คนที่ตนรอคอย