ไร่สนต์ดลรัก – ใบสำเภา
พ่อเลี้ยงสนต์ ไม่อยากมีเมีย ฉันก็อยากจะเชื่ออยู่หรอก
ถ้าการกระทำของเขาจะไม่สวนทางกับคำพูดราวหน้ามือกับหลังเท่าเช่นนี้
“ปล่อยค่ะ”
ฉันบอกเขาเสียงเข้มก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งดันอกเขาให้ออกห่าง
แต่แทนที่เขาจะปล่อยตามคำขอของฉัน
เขากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วยังมีหน้ามาว่าฉันอีกคำรบ
“เดินแทบไม่ไหวยังจะปากดี”
“เอ๊ะ…”
ฉันชักจะเริ่มยัวะ มีอย่างที่ไหนปากบอกไม่อยากมีเมีย
แต่ทั้งมือทั้งแขนยังรัดตัวฉันแน่นไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระเสียที
“นี่พ่อเลี้ยงไม่อยากมีเมียจริงๆเหรอคะ”
คำถามนั้นเหมือนจุดไฟในดวงตาคมคู่ที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน
มันมีประกายวาบขึ้นมาแค่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหายไปในพริบตา
“ก็ชักไม่ค่อยแน่ใจแล้วเหมือนกัน”
เขากระซิบบอกเสียงพร่า
