เล้า ลม รัก – ณัฐณรา
เมียก็ไม่มี คนรักที่มีก็หนีไปในวันแต่งงาน
ชีวิตในแต่ละวันของ สัตยา ก็ดูเหมือนจะแห้งแล้งและขาดสีสัน
ผู้ชายห่ามๆ เลี้ยงไก่ได้ ล้างไข่เป็น เลยเตรียมปลูกคาน
อยู่ตามลำพัง ถ้าไม่บังเอิญมี ผู้จัดการคนใหม่เข้ามา…
‘รักชีวิต อย่าคิดหือกับไก่’
ประโยคนี้คือคำเตือนใจที่ วาโย ต้องท่องจำทุกวัน
เมื่อเธอต้องรอนแรมหนีปัญหาจากกรุงเทพฯ
มาทำงานในฟาร์มพอเพียงที่มีเจ้าของฟาร์ม
คือสัตยา หรือ นายไก่โต้ง
หนุ่มภูธรร่างสูง ผิวสีแทน หล่อเข้ม
เขามีดีทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียว คือนิสัยไม่ดี!
“ลองจับดู ไข่ผมใหญ่กว่าไข่ที่คุณเคยจับมาแน่นอน”
มือหนานั่นยื่นไข่ให้ พร้อมกับบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ
วาโยชะงัก รอยยิ้มค้างที่ริมฝีปาก
หญิงสาวมองเขาแล้วก็ถลึงตาใส่ แก้มเนียนปลั่งเกิดสีเรื่อขึ้น
คนที่พูดไปโดยไม่คิดอะไรเลยชะงักตาม
ฉุกใจทบทวนประโยคห่ามๆ ของตัวเอง
โหนกแก้มสูงของชายหนุ่มเลยเป็นสีเข้มขึ้นบ้าง
หากเขากลับถลึงตาดุตอบเธอ
“อะไร ทำตาแบบนั้นทำไม
ผมหมายถึงไข่ไก่ คิดอะไรของคุณ”
ยัดไข่ใส่มือเธอแล้วสัตยาก็เดินย่ำเท้าหนักๆ
ไปที่รั้วทันที วาโยกัดปาก แอบทำหน้าโมโหไล่หลังเขา
“ปากตัวเองไม่ใช่เหรอที่พูดบ้าๆ ออกมา
เคยยอมรับความผิดตัวเองสักครั้งไหมคุณ”
พูดกระแทกเสียงอย่างโมโหขึ้นมาบ้าง
ก่อนจะสูดหายใจแรง ก้มมองไข่ไก่ในมือ
“เออ…มันก็ใหญ่กว่าไข่ทุกใบที่เคยจับจริงๆ นะ”
หญิงสาวว่าแล้วก็ย่นคิ้ว ก่อนจะสะดุ้งรีบวางไข่ลงพื้นตามเดิม
