เล่ห์สมรส – อุณหภูมิปกติ
“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครหรือพริ้มเพรา”
“เป็นภรรยาของพี่ไงคะ”
“งั้นเหรอ ถ้าเธอหนีความจริงเรื่องที่เธอแต่งงานกับฉันเพราะเหตุผลทางการเมือง ไม่ใช่เพราะความรักได้ ทำไมฉันจะหนีความจริงเรื่องที่เธอเป็นเมียฉันไม่ได้”
“มันคนละเรื่องกันนะคะ”
“จะคนละเรื่องหรือเรื่องเดียวกันก็ช่างมันเถอะ เพราะยังไงฉันก็เป็นผัวให้เธอได้แค่ชื่อในทะเบียนสมรสเท่านั้น”
“พี่หนึ่ง…”
“ขอโทษนะ แล้วไม่ต้องมาทำอาหาร จัดเสื้อผ้า หรือบีบยาสีฟันให้อีก ไม่อิน”
“ถ้าหากว่าคุณยายรู้ว่าพี่หนึ่งทำแบบนี้ สัญญาอาจถูกรื้อนะคะ”
“ที่ดินโอนเป็นของมารีรินทร์ไปแล้ว จะรื้อสัญญาอะไรอีก”
“พี่หนึ่งหลอกคุณยาย หลอกพริ้มเหรอคะ”
พริ้มเพราถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพฤกษ์หวังอะไรจากการแต่งงานครั้งนี้ แต่ที่ไม่คิดก็คือ
การที่พฤกษ์ไม่ยอมรักษาสัญญา พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็จะสละเรือทิ้งเธอให้ลอยกลางทะเลเพียงลำพัง
“ฉันไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเร็วขนาดนี้หรอกนะ แต่เธอบีบบังคับฉัน…ถ้าพร้อมหย่าเมื่อไหร่บอกมาก็แล้วกัน”
“หย่าเหรอคะ”
“ใช่! เราหย่ากันเถอะพริ้มเพรา อยู่กันไปก็ไม่มีความสุข”
แพทย์หนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลลง พยายามโน้มน้าวใจเธอ ลึกๆ แล้วพริ้มเพราก็คือน้องสาวของเขาคนหนึ่ง
ไม่ควรต้องมาแตกหักเพราะคำสัญญาไร้สาระของคนรุ่นก่อน
“เรื่องความสุข…ช่างมันเถอะค่ะ เราทำหน้าที่ของเราก็พอ เรือนหอใกล้เสร็จแล้ว เราย้ายเข้าอยู่เดือนหน้าเลยนะคะ บ้านหลังนี้เล็กเกินไป หากเรามีลูก ลูกจะได้มีพื้นที่วิ่งเล่นกว้างๆ”
“นี่! เธอหูแตกหรือไง ฉันบอกว่าฉันต้องการหย่า!!”
ทั้งที่กำลังจะยกภูเขาออกจากอก แต่พริ้มเพรากลับหอบภูเขาอีกสิบลูกมายัดใส่อกเขาแทน
“พริ้มหย่าไม่ได้ค่ะ”
“ทำไมจะไม่ได้ เธอกลัวว่าจะอับอายขายขี้หน้าเหรอ คงไม่มั้ง เธอไม่มีความรู้สึกไม่ใช่หรือไง”
พริ้มเพราอยากตะโกนใส่หน้าเขา ใครกันจะไม่มีความรู้สึก ไม่ใช่ผีสางนางไม้สักหน่อย
เรื่องอายเธออายจนไม่รู้จะอายอย่างไรแล้ว แต่ถ้าถามเหตุผลว่าทำไมถึงหย่าไม่ได้ก็คงไม่ต้องถาม
ผู้หญิงที่ไหนกันจะยอมหย่ากับสามีทั้งที่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่ถึงเดือน
“จะพูดยังไงก็ช่างเถอะ พี่หนึ่งเลิกคิดเรื่องหย่าไปได้เลยค่ะ”
“เราไม่ได้รักกัน ไม่เคยรักกัน เราทำดีที่สุดแล้วพริ้มเพรา ไปกันไม่รอดหรอก อย่าดันทุรังอีกเลย”
