เล่ห์ร้ายใจรัก – ภาริณ
เขามีเล่ห์เหลี่ยมและร้ายกาจ ในขณะที่เธอมีแค่หัวใจรักมั่น
แล้วเธอจะรับมือเขาได้อย่างไร
จู่ๆ เขาก็รั้งเธอเข้าไปกอด เธอตกใจ พยายามขืนตัว
แต่ลำแขนเขาแข็งแรงยิ่งกว่าปลอกเหล็ก
“แค่กอดให้อุ่น อยากหนาวตายหรือไง”
“ฉันไม่หนาว” เสียงฟันเธอกระทบกันดังเสียยิ่งกว่าเสียงพูด
เขายิ้มหยัน “โกหก” เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
พิมพิศายังพยายามขืนตัว แต่สักพักผ่านไป ไออุ่นจากกายแกร่ง
ที่โอบล้อมก็ช่วยให้ความหนาวยะเยือกลดทอนลง
แถมยังเผลอสูดกลิ่นกายบุรุษเพศที่ชวนให้นึกถึงกลิ่นของทุ่งหญ้ากลางสายฝน
เป็นอีกครั้งที่รู้สึกอดสูใจ เพราะความนึกรังเกียจช่างมีน้อยนิดนักจนน่าใจหาย
“นอนกับมันไปกี่ครั้งแล้ว”
พลันเสียงห้าวดุดันก็ดังขึ้น
เธอยังนิ่งเงียบ เขาเลยถามซ้ำ
“ใคร” เธอกระซิบถาม
“ชัชดนัย”
“นายไม่มีสิทธิ์ถามฉันแบบนี้”
“ใครว่าไม่มี ตอนนี้ผมมีสิทธิ์ทำมากกว่าถามด้วยซ้ำ”
เธอเกลียดความอหังการและยโสโอหังของเขาสิ้นดี
“เขาเป็นคู่หมั้นฉัน ฉันจะนอนกับเขายังไงก็ได้”
“สำส่อน” เขาเค้นเสียงกร้าว
พิมพิศาพยายามข่มกลั้นความโกรธ
ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์แสดงความโกรธใดๆ และจำต้องนิ่งเงียบ
“ถ้ากล้านอนกับมันอีก จะฆ่าทิ้งทั้งคู่”
“นายต้องการอะไร เงินทองเท่าไหร่ ฉันจะพยายามหามาให้
แล้วก็ไปจากที่นี่ อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก”
เธอพยายามหาทางต่อรอง ยิ่งกว่าแน่ใจว่า
เขาคือตัวอันตรายที่สุดในไร่กาแฟพัชรเทวัญ
“ไม่ได้อยากได้เงิน แต่อยากได้อย่างอื่น”
“อะไร”
“ตัวคุณ”
