เล่ห์ร้ายอุบายปรารถนา – ปูณ ปูริดา
“อะไรนะคะ” นราวดีหันมองปฐพีทันที “คุณพูดใหม่สิ ลูกอยู่กับใคร”
นราวดีเดินกระทืบเท้าเบาๆ มือก็จับศีรษะสลับกับชี้ไปที่ปฐพี
“คุณ…คุณทำอย่างนี้กับฉันได้ไงคุณปฐพี ทำได้ไง
ให้ลูกอยู่กับยายแก่ใจร้ายได้ยังไงกัน คุณ…คุณนี่มัน…”
ฟันขาวขบกัดบนกลีบปาก มองปฐพีตาเขียวเข้ม ดุร้าย แต่ซ่อนความหวาดกลัวไว้ไม่มิด
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงมาหานราวดี
หวังจะใช้อ้อมแขนโอบประคองให้เธอคลายความร้อนรุ่มร้อนรนในใจ
กายน้อยๆ สั่นจนแทบจะทรงตัวยืนไม่อยู่ แต่หญิงสาวกลับสะบัดออก
สองมือทุบตีจิกทึ้งด้วยแรงทั้งหมดที่มีสลับกับแกะแขนใหญ่ออกจากเอว
“คนใจร้าย คนใจดำ ทำอย่างนี้กับนาราได้ไง ทำได้ไง”
“ไม่เอานาราไม่ทำอย่างนี้ ใจเย็นๆ นะ ผมขอโทษ”
เพี๊ยะ!!
นราวดีตบหน้าปฐพีอย่างรุนแรงจนหน้าหันไปอีกด้าน
“ขอโทษ เวลาคุณทำอะไรผิด คุณก็พูดแต่คำว่าขอโทษๆ
มันเทียบกันไม่ได้กับความรู้สึกที่ฉันเสียไป คราวนี้คุณทำแรงเกินไปคุณปฐพี
ฉันให้อภัยคุณไม่ได้ ฉันหวัง..หวังว่าวันหนึ่งคุณจะคิดได้
เปลี่ยนแปลงนิสัยจากผู้ชายรักสนุก เห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ของเล่นกลับเป็นคนปกติ
แต่มาตอนนี้ ฉันเชื่อแล้วว่าคุณเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ ถือว่าฉันของร้อง…..”
นราวดีทรุดตัวลงจนเข่าวางอยู่บนพื้น ร่างทั้งร่างสั่นจนเหมือนคนเป็นไข้
หัวใจเจ็บปวดทรมานเหมือนถูกใครกำลังเอามีดแหลมคมมากรีดจนเหวอะหวะ
แล้วกระชากมันออกไปจากร่างกาย น้ำตาที่เอ่อล้นไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดและชอกช้ำ
ใบหน้าสวยและดวงตากลมโตแดงก่ำ มองชายหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอนขอร้อง
“ถือว่าฉันขอร้องนะคะคุณปฐพี พาฉันกลับไปหาลูก พาฉันกลับไปหาพวกแก”
