เล่ห์บุปผา (นิยายจีน) – วรุณรัก
เพราะคำอธิฐานต่อหน้ารูปปั้นเจ้าแม่หนี่วาและแหวนหยกสลักรูป ‘มังกรหงส์‘ วงนั้น
ทำให้ ‘พิมพ์ชนก‘ สาวไทยวัยสิบเจ็ดปีต้องข้ามผ่านมิติ เพื่อมาเจอกับเขา
‘เซี่ย หยางหมิ่น‘ แม่ทัพหนุ่มรูปงามทายาทราชวงศ์เซี่ย ราชวงศ์ก่อนประวัติศาสตร์ของจีน
“ภูผาหยกตระหง่าน ท้าเหมันต์… ตระหง่านล้ำ เย้ยคิมหันต์ แลวัสสานะ…
เย่อหยิ่ง ยโส ท้าโลกา… ลึกล้ำ เดียวดาย ร้าวระทม….”
สิ้นเสียงหวาน… ริมฝีปากหนาก็กระตุกรอยยิ้มในความมืด
ด้วยเข้าใจความนัยที่แอบแฝงในบทกลอนได้ดี
(นางเองของเราถึงขนาดลงทุนแต่งกลอนสดมาจีบ….
แบบนี้แล้วพ่อหนุ่มโบราณจะรอดมั้ยคะนี่)
“โอ๊ย… เบาๆ หน่อยสิ อ๊ะๆ อูย… ข้าเจ็บนะ ตรงนั้นมันบอบบาง”
“แบบนี้ล่ะ… ยังเจ็บอยู่มั้ย?”
เสียงทุ้มลึกเอ่ยถาม แสดงความเป็นห่วงอย่างเต็มที่
‘นั่นมันเสียงของท่านแม่ทัพ!’
สององครักษ์หยุดกึกอยู่หน้าห้องนอน โดยไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ….
ทหารยามหน้าห้องยืนหน้าแดง
ส่ายหน้าตอบองครักษ์ทั้งสองด้วยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรเช่นกัน
“อ๊าาา… ขยับอีก อืมมม เนิบๆ กดลึกอีกนิด อูยยย… แรงอีกหน่อยสิหยางหมิ่น!”
เสียงพูดและซี๊ดปากอย่างเมามันดังลอดออกมาอีก
“หื้อออ… อะไรกัน ตัวโตเสียเปล่า มีแรงแค่นี้เองหรือ! ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าข้าชอบแรงๆ”
คราวนี้องครักษ์ทั้งสองสะดุ้งสุดตัว มองหน้ากันเลิ่กลั่ก อย่างตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเคาะประตูดีหรือไม่
“โอยยย… ข้าเหนื่อยแล้วนะคุณหนู”
ท่านแม่ทัพโอดครวญ!
สององครักษ์ตกใจหน้าแดงก่ำ แม่นางพิมพ์ทำอะไรท่านแม่ทัพกันน่ะ!!!!
