เร้นรอย – มิ้ว ณ ชมวิว
*** นิยายรักเข้มข้นร้อนแรงทุกอารมณ์
ครั้งหนึ่งเธอกับเขาเคยรักกัน
ไม่ทันที่รักจะจืดจางแต่แล้วกลับต้องห่างเหิน ต่างแยกทางกันเดินโดยเยื่อใยรักยังเหลืออยู่…กับใคร หรือไม่?
แพรพลอย เติบโตในครอบครัวขัดสน
ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดคือความเคยชิน ด้วยความใฝ่รู้เธอฝ่าฟันไม่ย่อท้อ
เจริญวัยเติบโตผลแห่งความเพียรค่อย ๆ ปรากฎ เส้นทางชีวิตดูเหมือนจะดีขึ้นตามลำดับ
ทว่า…ใครหนอจะรู้ชะตาชีวิต ความพลิกผันเกิดขึ้นไม่ทันตั้งตัว
หญิงสาวอ่อนเดียงสาต้องกลายเป็นผู้แบกรับภาระใหญ่เกินตัว
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากก้มหน้ายอมรับโชคที่ไม่พึงปรารถนา
และมันก็น่าแปลกที่นานวันผ่านไป
โชคที่ไม่อยากได้กลับกลายเป็นพลังยิ่งใหญ่ให้ความเข้มแข็ง แกร่งกว่าที่เคยคิดไว้
ความจำเป็นบีบคั้น ภาระหนักอึ้งบนบ่าบอบบาง
ความอยู่รอดปลอดภัยของบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง
ไม่ให้เวลาไม่เผื่อทางเลือกให้คนจนตรอก
หนทางตีบตันการตัดสินใจยากลำบากแทบเลือดตากระเซ็น
หากรักษาสิ่งหนึ่งไว้ต้องแลกกับสูญเสียคนรักแสนดี
ที่เป็นดั่งความหวัง เป็นความฝันอ่อนหวานในโลกความจริง
ฝืนใจเสียสละคีรีผู้ทำให้พลอยเปล่งประกายเจิดจ้านับวันยิ่งเจิดจรัส
ก็ไม่ต่างจากเธอก้าวเข้าสู่การทนทุกข์ทรมาน ร้ายกว่านั้นไม่อาจปริปากบอกผู้ใด
แพรพลอยทิ้งคนรัก ทิ้งเขาไว้กลางทางเวิ้งว้างโดดเดี่ยว
เธอช่างไร้หัวใจ ร้างลาจากไปไม่บอกกล่าวไม่อธิบาย อยู่ ๆ เร้นหนีไร้เงาให้ติดตาม
เหลือเพียงรอยแผลในใจที่ติดตรึงอยู่ในส่วนลึก
ไม่มีใครรู้ ระหว่างคนถูกทิ้งกับคนทิ้ง แผลของใครร้ายแรงกว่ากัน
วันเวลาล่วงผ่านหกปี หลายสิ่งเปลี่ยนแปลง
คีรีมีคู่รักใหม่เป็นหญิงงามเพียบพร้อมด้วยชาติตระกูล
การศึกษา ทุนทรัพย์เหมาะสมกับเขาทุกประการ
แพรพลอยมีลูกชายเป็นแก้วตาดวงใจ
ต่างคนต่างมีเส้นทางชีวิตตัวเอง หากแต่ชะตาชีวิตใครหนอลิขิตจึงขีดให้มาเจอกัน
ปริศนาที่ไม่เคยได้รับการคลี่คลาย ความเจ็บปวดที่รอการเยียวยา
อาลัยรักแสนห่วงหาย้อนกลับมาทวงถามอีกครั้ง
วันเวลาผันผ่าน ชีวิตเปลี่ยนไป หัวใจไม่เหมือนเดิม
สิ่งที่เหลืออยู่คือความทรงจำอ่อนหวาน ความร้าวรานขื่นขม
คีรีกับแพรพลอยจะข้ามผ่าน หรือย้อนวันวานที่เป็นดั่งฝัน ให้กลับเป็นจริงในปัจจุบัน
พวกเขาจะทำเช่นไร
ลืมเสียให้สิ้น อย่างที่เคยฝังกลบลบคำนึงนานกว่าหกปี
ต่างคนต่างมีภาระต้องดูแล จงก้มหน้าทำหน้าที่ของตนต่อไป
จากนี้ไม่ว่าวันไหน ๆ ก็ไร้เยื่อใยต่อกัน
ให้มันเป็นฝันร้ายในคืนร้าวราน
ให้มันเป็นฝันดีในวันที่น่าจดจำ และมันก็เป็นเพียงฝันไป!
หรือ
รื้อมันขึ้นมาใหม่ รอยที่เร้นไว้จงดึงทึ้งขึ้นเผชิญหน้าให้กระจ่างแก่ใจ
ไม่ว่าจะเลวร้ายหรือเจ็บปวดเพียงใด ร่องรอยรวดร้าวจะไม่ซ่อนเร้นอีกต่อไป
บาดแผลต้องได้รับการเยียวยา แม้การรักษาจะสร้างความทุกข์ใจให้กับใครก็ต้องทำ
เพื่ออนาคตจะไม่กังขา เพื่อวันข้างหน้าจะเข้มแข็งแท้จริง! หรือไม่…
