เมียไร้เสน่หา – โปรดปรารถนา
คราแรกสามีเลี้ยงสาวๆไว้ ณ สถานที่ใดวราลีไม่ใคร่จะสนใจนัก
ทว่าไปๆมาๆใจกลับประหวั่นไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย
เมื่อเห็นเขาเอาคู่นอนเข้ามาเย้ยถึงในบ้าน
วราลีลงไปลดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้านจากนั้นจึงเข้าครัว
จัดแจงทำอาหารจนเสร็จทุกมวลเมนู แต่สภาพของคนที่เพิ่งลงมาจากข้างบน
ทำเอาเธออึ้งแทบกลืนน้ำไม่ลง ดึงแก้วน้ำออกจากปาก เรียวปากงามคลี่ยิ้มขมขื่น
เด็กของเขาอีกแล้วหรือ เมื่อคืนก็ควงไปกับรดา
ครั้นแยกจากคู่เดตก็ยังพาเธอไปปล้นจูบที่ริมทะเล แต่พอเช้าวันนี้
กลับเป็นสาวคนใหม่ที่สวมเพียงชุดคลุมมานั่งกินข้าวต้มที่เธอตักไว้
ปฏิเสธไม่ได้ว่าก็รู้สึก…
สาวนางนั้นคลี่ยิ้มให้วราลี เธอกวาดสายตาประเมินพลางคิดว่า
วราลีคงเป็นน้องสาวหรือไม่ก็จำพวกเดียวกับตนที่กันตพงษ์น่าจะเลี้ยงเฝ้าบ้าน
ไม่ใช่รายวันแต่เป็นรายเดือน
ลองหยั่งเชิงดูสักหน่อย
“ขอบคุณนะสำหรับอาหารเช้า อยู่มากี่เดือนแล้วล่ะ เขาดูแลดีหรือเปล่า…
เมื่อคืนเขาเด็ดถึงใจมากๆแล้วทุกวันเธอรับเขาไหวได้ยังไง”
วราลีไม่ตอบ ถือถ้วยข้าวต้มจะเอาไปนั่งกินกับพะโล้
ทว่าคนหัวยุ่งลงมาทันก่อนที่หญิงสาวจะหลุดพ้นครัว
สภาพเขาไม่ต่างจากตอนที่ฟัดเธอเสร็จใหม่ๆ
วราลีสูดหายใจเข้าปอดยาวๆเมื่อถูกความเจ็บปวดถั่งโถมโจมตี
“ทำไมไม่ตักให้ฉัน”
กันตพงษ์พูดกับแม่ครัว
“หนูตักไว้แล้วแต่เด็กหมอเอาไปกินก่อน ช่วยไม่ได้นะ”
เพล้ง!
ถ้วยข้าวที่วราลีถือล่วงแตกกระจายพลอยทำเอาสาวที่นั่งกินอยู่ก่อน
หันมองไปที่เจ้าของบ้านและคนที่เธอเข้าใจว่าเป็นแม่เด็กรายเดือน
หญิงสาวเลิกลักตกใจ ยกมือป้องปาก ตาเหลือกกับภาพที่ตนจดจ้อง
กันตพงษ์ตวัดอุ้มแม่เด็กคนนั้นออกจากเศษกระเบื้อง
แล้วผลักเจ้าหล่อนเข้าติดผนังครัว เขากดจูบมันอย่างเลือดร้อนเหมือนเสือหิวโซ
วราลีพยายามดันหน้าอกกว้างให้ไกลห่างตน
แต่กันตพงษ์ก็ยังตามยึดกรอบหน้าเธอไว้ ผลักเธอแนบผนังอีกจนได้
ชายหนุ่มกัดปากบางเพื่อทำให้เธอร้องอุทรณ์
จากนั้นก็ได้บดจูบตามความตั้งใจแรก รสจูบกรุ่นร้อน
คล้ายดังสั่งสอนที่เธออวดดี วราลีดิ้น ทุบดันแผงอกจนหลุดมาได้
ทว่าคราวนี้วราลีไม่ตบหน้ากันตพงษ์ เธอเม้มปากหลุบตามองเท้า
“ยกเลิกนัด! ไม่ต้องไปรอที่เขตเพราะฉันไม่หย่า”
สามีประกาศกร้าว
วราลีกำมือแน่น ตาแดงก่ำวาวโรจน์ด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ
อยากตะบั้นหน้ากันตพงษ์แรงๆสักที แต่ก็รู้ว่าตนคงสู้ไม่ไหว
เพราะขอบตาผ่าวร้อน เธอเชิดหน้าก่อนจะตะโกนก้องออกไปว่า
“หมอเฟลมอย่ามาพูดจาหมาๆแบบนี้นะ เกือบสองปีกว่าที่หนูรอ…
หนูจะไม่ทนอยู่กับหมออีกแล้ว บ่ายสองเจอกันที่เขตเหมือนที่หมอบอกไว้เมื่อคืน”
อยู่บ้านนี้ปิ่นเจ็บ เจ็บมาก ทรมานมากๆด้วย…
วราลีหันหลังจากคนเหล่านั้นที่อยู่ในห้องอาหาร น้ำตาไหลเดินขึ้นบันได
อดขมขื่นกับชีวิตคู่ที่บัดซบนี่ไม่ได้ เขาจูบเธอต่อหน้าแม่นั่น
เขาเหยียดหยามเธอมาก กันตพงษ์เห็นเธอต่ำต้อยไร้ศักดิ์ศรี
เหมือนกับแม่สาวรายวัน เธอเสียใจ เสียใจที่เขาเอาผู้หญิงอื่นเข้ามานอนบ้าน
ความรู้สึกบ้าๆนี่วราลีไม่ใคร่จะชอบเลย คล้ายจะสู้กับมันไม่ไหว
ทั้งๆที่เมื่อก่อนตนไม่เคยรู้สึกรู้สาเพราะถึงเขาจะเอาใครเข้ามาก็ช่างหัว
แต่วันนี้กลับต้องมาน้ำตาเล็ดทิ้งทวนก่อนหย่า
