เมียลับนายหัว – อัญญาณี
วินาทีที่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกสาว หัวใจเขาเต้นแรงมาก
ความรู้สึกหม่นเศร้า เคว้งคว้างท่ามกลางความหนาวเหน็บ
ถูกปัดออกมาจากจิตใจจนสิ้น เมื่อได้พบหน้า กัญญาพัชร
ด้วยตาตัวเอง หนูน้อยวัยสี่ขวบเดินมาหาชายร่างสูงใหญ่
ด้วยความรู้สึกที่บอกในใจว่า ต้องเดินไปหา
“สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ”
เสียงหวานใสเหลือเกิน…
สิงหนาท พูดอยู่ในใจเมื่อได้ยินเสียงแรกของลูกสาว
เขาก้มมองดูเด็กหญิงหน้าตาราวกับตุ๊กตา ผิวขาวอมชมพู
รูปร่างอวบน่าฟัดน่ากอด สวมใส่ชุดคอจีนสีขาวฟ้า
ใบหน้าหนูน้อยชวนมองยิ่งนัก ตาโต แก้มป่อง ริมฝีปากแดงอมชมพู
เขาย่อตัวลงให้ความสูงอยู่ระดับเดียวกับกัญญาพัชร
“ขอกอดหน่อยได้ไหมครับ”
สิงหนาทพูดกับลูกเสียงหวานมาก กัญญาภรณ์กับชุติมาสั่งสอนเสมอว่า
อย่าเข้าใกล้คนแปลกหน้า ใครที่น้องขนมไม่รู้จักชวนไปไหนอย่าไป
ให้กินอะไรก็อย่ากิน ซึ่งหนูน้อยเชื่อฟังมาตลอด
ทว่าครั้งนี้กัญญาพัขรกลับละเมิดคำสั่งสอนมารดา
“ได้ค่ะ”
กัญญาพัชรกางมือออกไปทางด้านข้าง ยิ้มเต็มใบหน้า
ราวกับว่าต้องการอ้อมกอดจากเขาเช่นกัน สิงหนาทไม่รอช้า
รั้งร่างอวบของลูกสาวไว้ในอ้อมแขน กระชับแน่นประหนึ่ง
กลัวว่าร่างนี้จะสลายแล้วรู้ตัวว่า เขาอยู่ในความฝัน
ไม่ใช่ฝัน…มันคือเรื่องจริง เนื้อนุ่มนิ่มที่เขากอด
หัวใจของหนูน้อยที่แนบกับอก สิงหนาทรับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ
ความอุ่นจากเรือนกายตอกย้ำว่า เขาได้พบลูกแล้ว
น้ำตาเขาปริ่มขอบตาก่อนปล่อยมันลงมาเคลียแก้มอย่างไม่คิดจะกลั้น
เป็นน้ำตาแห่งความดีใจ เป็นความดีใจที่รอคอยมานานสี่ปี
คนเป็นพ่อค่อยๆ ดันร่างลูกสาว ลูบหัวหนูน้อยเบามือ
“คุณลุนร้อนไห้ทำไมคะ โอ๋ๆ ไม่ร้อนนะคะ”
สิงหนาทยิ้มกับคำพูดของลูกสาว แล้วยิ้มกว้างมากขึ้น
เมื่อกัญญาพัชรกอดปลอด
“ไม่ต้องร้อนนะคะ โอ๋ๆ”
“ลุงไม่ร้องแล้วครับ ลุงไม่ร้องแล้ว ขอบใจน้องขนมนะครับที่ปลอบลุง”
สิงหนาทปาดน้ำตาทิ้ง ยิ้มให้บุตรสาวสุดน่ารัก
“แม่อยู่ไหมครับ แม่แพรน่ะครับ”
“แม่ไม่อยู่ค่ะ”
“แม่ไปไหนครับ”
“แม่ไปหาผัวใหม่”
เด็กวัยสี่ขวบตอบเสียงใส ยิ้มแป้น แต่คนได้รับคำตอบกลับยิ้มไม่ออก
“ไปไหนนะครับ”
สิงหนาทถามซ้ำ
“แม่ไปหาผัวใหม่ น้ายูบอกว่าผัวเก่าแม่เฮงซวยค่ะ”
น้องขนมตอบตามที่ชุติมาบอก ไม่รู้ความหมายในคำพูดที่เอ่ยออกไป
โดยไม่รู้ว่า คำตอบของตนนั้นกำลังทำให้เสือร้ายโมโห
“หนอย…ห่างผัวไม่กี่ปี ริอยากมีผัวใหม่ ฝันไปเถอะ”
